Burning Brides – Anhedonia

Je kent ze vast wel, die automobilisten die hun muziek keihard op hebben staan waarbij jij als toevallige toehoorder met name de zware bassen hoort: boem knal boem boem knal. Vaak maak ik dan zelf gekscherend -ja, ik ben grappig – de opmerking dat de schroeven in de auto los rammelen van die pokkeherrie. Waarschijnlijk raad je het al: ook ik heb me aan bovenstaand schuldig gemaakt. Recent zelfs. De oorzaak is de cd Anhedonia van de Amerikaanse band Burning Brides. Die cd vraagt erom. Waarom? Nou, omdat Anhedonia een vet klinkende rockplaat is die het midden houdt tussen grunge (Soundgarden), stoner (Queens Of The Stone Age) en ouderwetse hardrock (AC/DC). Tja, dan rest er maar één ding en dat is de volumeknop open draaien. Burning Brides is een trio waarvan er twee vanaf de oprichting in 1999 deel uitmaakten van de band. Dat zijn zanger/gitarist Dimitri Coats en bassist/zangeres Melanie Campbell, inmiddels ook Coats geheten. Hoe ‘burning’ die liefde is vraag ik me wel af met een liedje als “Lovesick”. Van drummer werd vanaf de oprichting geregeld gewisseld. Vanaf 2005 neemt Pete Beeman de honneurs waar. En verdienstelijk. Dat kan ook gezegd worden van de heerlijke baspartijen van Melanie Coats en de prachtige diepe stem van Dimitri Coats – ik zeg Chris Cornell – die voor rockmuziek gemaakt lijkt te zijn. Als hij zingt ‘rock ‘n’ roll is dead, rock ‘n’ roll is free, rock ‘n’ roll means everything to me’ dan lijkt dit een cliché, maar ik geloof hem. Als ik aan het eind van de cd echter me niet echt meer een melodie van een song voor de geest kan halen, dan is dit geen enkel probleem. Ik draai de cd gewoon nog een keer. Hard.

mij=Cobraside / Sonic