Zo nu en dan kom je platen tegen die een tijdlang niet meer uit de cd-speler weg te branden zijn. Dat zijn de platen die je vervolgens een jaar niet meer draait en waarover je je twee jaar later afvraagt wat dat ding op je jaarlijstje deed of die dan juist als classic gelden. Soms zijn het cd’s die zowel de goeie liedjes, als de juiste sound op het juiste moment hebben. Hypes, inderdaad. Maar maximaal één keer in een jaar tref je iets dat buiten elke trend blijft, maar zo godallejezus goed is, dat het wel een blijvertje moet zijn. Begonias, de duettenplaat van Caitlin Cary (ex-Whiskeytown, nog steeds solo en in Tres Chicas) en Thad Cockrell komt een heel end in deze richting. De standaard als het gaat om legendarische countryrockduetten is ooit gezet door Gram Parsons en Emmylou Harris, maar violiste/zangeres Caitlin Cary en haar partner-voor-deze-gelegenheid Thad Cockrell komen dicht in de buurt. “Please Break My Heart” is hun “Love Hurts” en “Second Option” zelfs de rocker die GP en miss Harris nooit gemaakt hebben. Natuurlijk wordt het constante niveau van GP en Grievous Angels op Begonias niet gehaald, maar als er dit jaar een plaat is verschenen die ik over vijf jaar nog ga draaien, dan is het deze wel. Of het is er eentje waarvan ik me over twee jaar vertwijfeld afvraag wat ik er ooit in zag. Voor nu: een cultclassic, bound to happen.
mij=Yep Roc / Sonic