Callisto – Providence

De keren dat ik een trein mis zijn op de vingers van een hand te tellen. Laat staan twee op een dag. Maar zondag miste ik er dus twee. Daarom zat ik noodgedwongen in de stoptrein naar Amsterdam. Ik haat stoptreinen. Maar het was denk ik een teken van hoger hand. Dat ik maar even de tijd moest nemen om nog eens beter te luisteren naar Callisto‘s nieuwe plaat Providence, om de bijna zeventig minuten durende plaat nog beter op me in te laten werken. Het is zo’n plaat waar je mee moet worstelen voordat ‘ie zich voor je wint. Maar goed, zijn dat niet vaak de beste platen? In dit geval gaat die vlieger wel op. Callisto had op eerdere platen een veel woester, in de richting van Cult Of Luna gaande sound. Op Providence heeft de band gekozen voor een meer ambient geluid. Maar verwar ambient in dit geval alsjeblieft niet met rustgevend, want de mix van sludge met traag voortslepende doomrock en post-metal is dat allerminst. Ze hebben niet het klassiek dramatische van My Dying Bride, maar wel dezelfde gedragen zang met kleine uitbarstingen. En het is ook wel eens fijn om te horen dat een trompet prima past in dit soort muziek. Die vertolkt in “New Canaan” namelijk een wonderschone hoofdrol. De gedragen zang roept overigens ook herinneringen op aan de klaagzang van wijlen Layne Stanley in Alice in Chains, maar nog meer aan Opeth. Wat mij betreft een pluspunt. Providence is juist een plaat die bol staat van spanning en je het gevoel geeft dat je voortdurend op je hoede moet blijven om er niet door verslonden te worden. Een paar weer weet ik dat te ontwijken, maar uiteindelijk vreet de band je in de laatste minuten van het afsluitende titelnummer toch met huid en haar op. Genadeloos.

mij=Fullsteam / Rough Trade