Het kan vriezen, het kan dooien. In relaties. Bij jou, bij mij. En zelfs bij Carice van Houten. Het leven gaat echter verder, maar nieuwe stappen zet je voorzichtig. Als je je gevoel dan niet van je af kan acteren, dan moet je het maar van je afzingen, moet Van Houten gedacht hebben. Je hebt aan de kleinkunstacademie gestudeerd of je hebt het niet… Dus hebben we nu te maken met haar debuutalbum See You On The Ice. Ze is echter niet die wel-goed-kunnende-zingende-buurvrouw, maar Carice van Houten. Er is dan ook een majorlabel dat haar album uitbrengt, met gastrollen van Antony Hegart (zonder zijn Johnsons), Howe Gelb (Giant Sand), Ken Stringfellow (The Posies), Marc Ribot (Tom Waits) en zelfs het Metropole Orkest. Kom daar maar eens mee als beginnende artiest. Voor de productie tekende JB Meijers met als co-producer Ken Stringfellow. Er staat werk van anderen op, maar gelukkig ook eigen werk. Ze heeft hierbij de nodige hulp gehad, maar dat maakt wat mij betreft niet zoveel uit als het resultaat er maar mag zijn. De muziekstroming gaat van triphop-light naar de ballad, jazz en zelfs catchy rock. Dat laatste gebeurt eenmaal in “Emily” en is een vreemde, maar commercieel de interessantste eend in de bijt. Opener “Siren Or The Sea” is zwaar van, van de bijna Muse-achtige aanzet, maar meeslepend, waarbij Van Houten nog een bescheiden plek inneemt. Zij knalt er in het nummer erna, “Something Funny”, plots wel uit. Deze track haalt me, ook door de opgewekte sfeer, helemaal uit de ingezette trance. Het was niet mijn keuze geweest. Hierna zak ik langzaam weer weg in haar wereld, waarbij het door Gelb geschreven “Particle Of Light” en met schitterende gastrol voor Hegart, mij melancholiek doet zwijmelen. In het eerdergenoemde “Emily” word ik er echter weer uitgehaald, maar vooruit, ik vergeef het haar. Hierna komt het goed, waarbij ik vooral Nick Cave-achtig “Broken Shells” met heerlijk gitaarwerk en tweede stem van Gelb en het Kate Bush-achtige “You.Bed.Me.Now.” wil roemen. Al komt Van Houten niet zo hekserig hoog als Bush. Niemendalletjes staan er nog wel tussen, zoals “I´m Here”. Het door Brian Wilson geschreven “Still I Dream Of It” is een aanvankelijk prachtig einde van het album, maar wordt door wisseling van microfoon en de plots zo harde stem van Van Houten onnodig om zeep gebracht. Toch moeten de radicale criticasters niet te hard schreeuwen, het album mag er zijn. Alhoewel ik er wel bij wil zeggen dat degene die het briljant vinden ook weer doorslaan.
mij=Emi
4 reacties