Of ik er nog nog even een sproedje tussendoor kon gooien wegens een concert deze week. Tuurlijk, zeker als het om een van The Libertines-boys gaat. Onlangs was deze band nog onverwachts te bewonderen op het Reading/Leeds-festival. Ik had echter meer indruk dat er uit de losse pols werd gespeeld en het om het geld ging dan om de artistieke prestatie. Toch bleek toen ook weer wat een geweldige songs zij samen schreven. Nadat zijn ‘maat’ vorig jaar al een album onder eigen naam uitbracht, durft nu ook Carl Barât het aan. Carl Barât heet het ding, en ik was erg benieuwd naar het resultaat. De Kurt Weilliaanse opener “The Magus”, dat Barât samen schreef met Andrew Wyatt, bevalt in ieder geval meteen, ondanks het gebruik van vervormers op de stem. Hierna zakt het album langzaam in. De trucs zijn net wat te makkelijk gekozen zoals koortjes, viool en veulsteveul keyboard. De liedjes zijn ook niet altijd even geweldig. Zo vind ik het refrein in de als eerste getrokken single “Run With The Boys” wel erg makkelijk mee te zingen en komt me zodoende na een paar keer al mijn neus uit. Ik durf te stellen dat Barât weet dat hij alléén het niveau van The Libertines niet haalt. Zijn keuze voor de partners in crime op dit album zijn echter geen goede geweest. Mocht je toch naar het concert willen gaan, dan zou ik dat zeker doen. Ik las namelijk in een interview dat hij zeker oud materiaal gaat spelen.
mij=Arcady / PIAS
4 reacties