Ik dacht eerlijk gezegd altijd dat Carl Barât in The Libertines niet meer was dan de mooie jongen naast het getroebleerde talent Pete Doherty. Hoe fout kun je het hebben! Bij de eerste klanken van opener en single “Glory Days” denk ik zelfs heel even dat Joe Strummer weer uit de dood is opgestaan. Wat een heerlijk nummer! En de duidelijk uitgesproken dubbele t in ‘better’ maakt meteen duidelijk dat we hier met een oerbrits bandje te maken hebben. Na dit ijzersterke begin volgen wat mindere goden maar het supercatchy “A Storm is Coming” en het prachtig ingetogen “Beginning to See” maken veel goed. Het album eindigt met het wat warrige “War of the Roses”, het punky en ultrakorte “The Gears” en sluit af met titeltrack “Let It Rain”… en pas bij dit laatste nummer laat Barât echt goed horen waar hij toe in staat is. Na een album vol bravoure en strijdlustigheid eindigt hij met een trage track waarin hij toegeeft het ook even allemaal niet meer te weten: “No I don’t have the strength to accept what I can’t change”. Let It Reign is in goede Libertines-traditie nogal een rommeltje, maar het is duidelijk dat Pete zeker niet het enige talent in die band is.
mij=Cooking Vinyl