Er was geen ontkomen aan. Case Mayfield (Kees Veerman) was overal de afgelopen jaren. Zoals piloten vlieguren maken, maakte Case speeluren. Geregeld zag ik hem op festivals aankomen, gitaar op de rug en een ietwat verdwaasde blik. Die afwezigheid maakte op het podium overigens altijd meteen plaats voor een opvallende scherpte en bezieling. Iedere gezichtsspier werd ingezet om zijn gitaarspel te voorzien van hoogst persoonlijke teksten. De ervaring klinkt duidelijk door in dit debuut van de zanger. Zelden een eerste album gehoord dat meteen al zo volwassen klinkt. Het leeuwendeel van The Many Colored Beast bestaat uit ingetogen nummers rondom de akoestische gitaar en licht-hese stem van Case, zoals het fraaie “Alright Louise”. Ook zijn er nummers die duidelijk door en voor een volledige band zijn geschreven, zoals het gejaagde “Twitch”. Het hart en absoluut hoogtepunt van het album is “Tomorrow Is My Slavename”, een gedurfd nummer dat onheilspellend begint en langzaam toewerkt naar een heerlijk bombastisch en filmisch slot. Als dit geen live-favoriet wordt dan weet ik het ook niet meer. Op afsluiter “Crooked Waits” wordt overigens hetzelfde principe toegepast. Er zijn maar weinig singer-songwriters die loudQUIETloud zo goed beheersen als Case Mayfield. The Many Colored Beast verveelt werkelijk geen seconde.
Mij=PIAS
Gefeliciteerd! De eerste recensie waarin Case Mayfield niet met zijn geboorteplaats om de oren geslagen wordt 🙂
En nog op de luisterpaal: http://3voor12.vpro.nl/#!/luisterpaal/albums/Case-Mayfield.html
Gefeliciteerd! De eerste recensie waarin Case Mayfield niet met zijn geboorteplaats om de oren geslagen wordt 🙂
En nog op de luisterpaal: http://3voor12.vpro.nl/#!/luisterpaal/albums/Case-Mayfield.html
beetje de Volendamse (ha ha) Rice dit he, al mist hij een Hannigan (kon Monique Smit niet meezingen)
de jongen heeft wel een knack for vocal melodies, daarin is ie toch beter dan Blaudzun. (maar het geluid en de teksten zijn dan weer minder)