Huilen bij het horen van muziek, het blijft voor mij een rare gewaarwording. Het gebeurt me eerder nooit dan zelden. Laat staan dat het een muzikant meerdere malen lukt me zo te raken. Chantal Acda is een van de uitzonderingen op de regel. Ook op haar tweede solo-cd staan een paar liedjes waarbij ik bij elke beluistering weer moet slikken als ik ze luister met mensen om me heen. The Sparkle In Our Flaws is dan ook een plaat die ik net als zijn voorganger het liefst in mijn eentje beluister en eigenlijk überhaupt niet wens te delen met anderen. En dan bij voorkeur nog met een goede koptelefoon op en op fluistersterkte. Dan komt de intimiteit en het gedetailleerde landschap van de liedjes pas echt tot volle bloei. Al zou ik me voor kunnen stellen dat de titeltrack met zijn broze koortjes uitgevoerd door een imposant orkest met dito koor het ook heel goed zou doen. Sinds Acda intensiever samenwerkt met Peter Broderick en Shahzad Ismaily staat ze wat mij betreft helemaal op eenzame hoogte als het gaat om Nederlandse singer-songwriters. The Sparkle In Our Flaws is een album dat uitnodigt om in superlatieven over te spreken, maar dat past totaal niet bij het ingetogen en fragiele karakter van de songs. In haar liedjes stelt Acda zich kwetsbaar op en haar teksten hakken er bij mij meer dan eens flink in. Hoe mooi is het als iemand in je oor zingt ‘I Would Save Air For You’ en je voelt dat ze het meent.
mij=Glitterhouse
Hoor wat Kathleen Edwards in de openingstrack, mooi 🙂
Ja Ludo, een en al hartjes.