Mijn zoon ging vanmorgen voor de eerste keer naar school. Een klein ventje in zijn stoere rode piratenshirt zien zitten tussen kinderen die een stuk groter zijn, als vader krijg ik tegenwoordig om veel minder al een dikke keel. Op de terugweg gingen de sluizen alsnog open toen Charlie Dée‘s “Leaving Me” op de iPod voorbij kwam. Zelfs nu ik dit tik zit ik met mijn ogen te knipperen. Zo hard kan muziek soms binnenkomen. Velen zingen wel over gebroken harten en donkere tijden, slechts een paar menen het ook. Husbands and Wives is vooral een gemeende plaat, geloofwaardig. Charlie (echte naam: Renée van Dongen) noemt haar vierde album haar eigen Blood on the Tracks, ook niet Dylan-fans zullen inmiddels hebben begrepen dat de rozengeur en maneschijnkanten van een relatie maar mondjesmaat aan bod komen. Een greep uit de songtitels: “Since He’s Gone”, “Weep for Me”, “Run”, “Fragile Heart”. Ook het begrafenisnummer “Have it All” (dat ze schreef voor een Dela-reclame) staat erop. Kleenex bij de hand houden en scherpe voorwerpen opbergen, dus? Nee, dat ene sprankje hoop in de stem van Charlie houdt de plaat in balans. Plus grappige liedjes als “Mouse In My Kitchen”. De muziek is smaakvol, gitaargedreven (Martijn van Agt natuurlijk, Renée’s partner en een van de beste gitaristen van Nederland) met zo nu en dan wat strijkers, mellotron en vibrafoon. Een jaar of wat geleden wilde Charlie de handdoek gooien, en begrafenisondernemer worden. Nee, echt. Daar is ze nu hopelijk vanaf. Ik voorzie namelijk nog wel een paar momenten met mijn zoon waarbij ik graag getroost word door Charlie.
mij=Bladehammer / EMI