Zal het dan toch sarcastisch bedoeld zijn, de titel van Charlie Robison‘s nieuwe plaat? De muziekpers houdt vol dat Beautiful Day een echtscheidingsplaat is, geschreven na een negen jaar durend, maar mislukt huwelijk met Dixie Chick Emily Erwin. Ik hoor het er in eerste instantie nauwelijks in. De ironie van de titelsong was me wel opgevallen (‘well she changed her name / what’s wrong with that’), maar de liefdesliedjes willen maar niet bitter worden. Eigenlijk is dat jammer, want Beautiful Day is een van die onopvallende platen die maar niet wil beklijven. Charlie Robison heeft een aan Steve Earle herinnerende stem en een vakmanschap dat misschien wel bijna even groot is, maar geen scherpe randjes kent. En dat bracht de hardcore troubadour nu juist naar de eregalerij.
Drew Nelson heeft die positie ook nog lang niet bereikt, maar zijn Dusty Road to Beulah Land is een mooie stap. Jefferson Pepper is de eerste associatie die naar boven komt bij het beluisteren van deze singer-songwriter (die we vooral niet moeten verwarren met zijn Canadese naamgenoot, de bluesmuzikant). Het zijn de losers van de maatschappij die met mededogen bezongen worden in verhalende liedjes met mooie vondsten (‘I try not to hate the new job / Home Depot’s not that bad / it’s just the stupid teenage boss / and the orange vest that I can’t stand’). De toonzetting is veelal akoestisch, maar Drew Nelson is niet bang voor scheurende gitaren en een heftig rockend randje. Zijn stem heeft bovendien een fijne rauwe klank en hij weet voor elke track een goeie hook te bedenken.
mij=Dualtone / Bertus & Waterbug Records / Proper