Cheek Mountain Thief

Toen Mike Lindsay twee maanden lang in een hutje in het IJslandse vissersdorpje Husavik bivakkeerde, dacht hij terug te keren met een bescheiden zijproject – om zich vervolgens weer te richten op het nieuwe album van zijn folktronica/britpopband Tunng. Uiteindelijk liep het initiatief een beetje uit de hand: onder het pseudoniem Cheek Mountain Thief wist Lindsay talloze bekende en onbekende IJslandse muzikanten te strikken voor het gelijknamige album. Bekendere IJslandse artiesten als Mugison, Múm, en Sin Fang hebben een gastbijdrage geleverd. Maar Lindsay zocht ook een aantal bijzondere lokale muzikanten op: een mannenkoor uit Reykjavik, twee noiser kids uit Husavik en een muziekschool devoot aan Afrika. In Café De Pont praat Lindsay met File Under over de manier waarop Cheek Mountain Thief een ommekeer vertegenwoordigt in zijn leven.

Mij=door: Jasper
Husavik
IJsland is de broedplaats voor een groot aantal getalenteerde muzikanten: opmerkelijk voor zo'n dunbevolkt, afgelegen land. Dat supersterren als Björk en Sigur Rós en opkomende muzikanten als Emiliana Torrini en Of Monsters And Men prominente exportproducten zijn geworden spreekt boekdelen. De kans dat Lindsay tijdens een avondje kroegen 'toevallig' een muzikant tegen het lijf zou lopen was aanzienlijk. Lindsay: ‘Er is in feite slechts één café in Husavik, dat alleen open is op zaterdagavond. Daar liep ik de vaste muzikanten in de band tegen het lijf. Waaronder een fantastische violiste, Lara Soley- de beste waar ik ooit mee heb samengewerkt. Dat zijn er weinig – maar zij heeft veel aanleg! Ze is muzikante van beroep en maakt deel uit van een orkest. Toen zij naar mijn hutje kwam om op te nemen, had ze alle liedjes binnen drie uur ingespeeld. Zij vulde mijn zanglijnen bovendien op bijzondere wijze aan.’
Ook drummer Gunni ontmoette Lindsay in Husavik. 'Er werd mij ingefluisterd dat hij de op drie na beste drummer in IJsland was. Hij speelde in een of ander feestbandje dat elke zaterdagavond sets speelde van maar liefst zes uur. Ik was van tevoren van plan om Gunni te ontmoeten. Hij woont in Husavik met zijn drie kinderen en is daar werkzaam als visboer.’ Op een dag raakte Lindsay aan de praat met Birkin en Oskar, twee jongens van begin twintig die samen een noisebandje vormen. Mike: 'Zij waren mijn beste maatjes tijdens de opnames. We raakten aan de praat in het café – we hadden het over vintage effectenpedalen en dat soorten dingen. Ik kwam erachter dat Oskar een lichte obsessie had voor dat soort pedalen: na een avondje in de kroeg nam hij me mee naar zijn ouderlijk huis om ze op volle volume uit te testen. Zijn moeder stormde vervolgens scheldend in haar nachtjapon de kamer binnen, waar ze om zes uur ‘s ochtends een verontschuldigende Engelsman van in de dertig aantrof. (lacht) Oskar verzorgde uiteindelijk alle rare noisy effecten op de plaat.’
De overige muzikanten in zijn live-bezetting vond Mike bij een muziekschool. 'Die school vond ik verreweg het meest boeiende aan Husavik; ze verdiepen zich daar in Afrikaanse muziekstijlen. Een van de leraren is naar Somalië gereisd en kwam vervolgens terug met tien marimba’s. Het is op die school verplicht om Afrikaanse instrumenten als de marimba en de djembe te leren spelen. Kun je nagaan: in een vissersdorpje in het verre noorden van IJsland omarmen ze al die Afrikaanse inzichten, zingen ze in dialect en bespelen ze de djembe en de marimba. Ik liet vijf studenten marimba spelen op het nummer “Showdown”.’
Reykjavik
Voor andere gastbijdragen vertrok Lindsay naar Reykjavik. In de IJslandse hoofdstad strikte hij een mannenkoor genaamd The Kaffibarinn Choir, bestaande uit 25 bebaarde stamgasten uit de beruchte uitgaansclub Kaffibarinn. 'Ik had van ze gehoord en ik vond het briljant; in plaats van een voetbalteam ofzo, vormen zij samen een koor. Ze kunnen technisch gezien niet echt zingen – afgezien van de aanvoerder, een getrainde operazanger die de rest van het koor begeleidt. Ik liet ze meezingen op twee nummers.’ Producer Gunnar Tynes (Múm), zangeres Mr. Silla en elektronische geluidstovenaar Mugison maken de imposante lijst aan gastmuzikanten af.
Mike spreekt vol ontzag en bewondering over de artiesten waarmee hij gedurende de opnames en de productie bevriend is geraakt. Wat begon als bescheiden initiatief om zijn creatieve niches kwijt te kunnen, groeide uit tot een ambitieus live-project. Was het moeilijk om zijn eigen artistieke visie in stand te houden tussen al die verschillende invloeden? 'Ik had de muziek grotendeels al klaarliggen, dus het was niet het soort samenwerking waar iedereen met verschillende ideetjes kwam', legt Mike uit. 'Ik wilde mensen vinden die potentieel iets bijzonders toe konden voegen aan de nummers die ik geschreven had. Het is zowel een soloplaat als een samenwerkingsverband geworden.'
“Cheek Mountain” is de Engelse vertaling van het Kinnafjäll-gebergte in het noordoosten van IJsland. “Thief' refereert naar Mike zelf: 'Cheek Mountain Thief is bovenal een IJslandse plaat, vertolkt door een Engelsman. Het was zeldzaam om iedereen die heeft meegedaan samen in dezelfde ruimte te zien, voordat we het album live gingen spelen. Bij de laatste show die wij in Reykjavik deden waren er ongeveer twintig leden van Kaffibarinn Choir – plus alle gastvocalisten – van de partij. Het was waanzinnig! Hier zou ik graag mee op toer willen gaan, maar dat is praktisch onmogelijk. Bij de komende toer gaan dus alleen de zeven vaste bandleden uit Husavik mee. Voor sommigen zal dit het eerste optreden in het buitenland worden.’
Mike speelt momenteel met het idee een studio in Husavik te bouwen, waar hij muzikanten kan uitnodigen voor sessies en opnames. Kunnen we mogelijk meer releases onder de naam Cheek Mountain Thief te verwachten? Lindsay: 'Ik had verwacht dat dit nooit zou gaan gebeuren, maar als ik een studio in Husavik wil beheren, dan kan dit best wel eens een blijvertje worden.' Lindsay staart in de leegte uit het raam en fantaseert over de mogelijkheden. 'Ik zal de naam 'Cheek Mountain Thief' dan moeten aanhouden: het wordt dan een combinatie van internationale en lokale muzikanten die langs komen om muziek te maken.'

Aantrekken en afstoten
Mocht het nu nog niet duidelijk zijn: Mike Lindsays liefde voor IJsland gaat veel dieper dan alleen de muziek. In 2006 – zijn eerste keer in IJsland – ontmoette hij zijn verloofde, Harpa, tijdens een nieuwjaarsfeest. De twee hadden daarna vier jaar lang geen contact. Lindsay: ’Na Tunngs optreden op Iceland Airwaves kwam ik Harpa weer tegen. We trokken een week lang samen op in Husavik. Toen begon de vonk pas echt over te slaan: de hutjes, de bergen en die hechte gemeenschap. Het was slechts de bedoeling er een plaat op te nemen, niet om verliefd te worden en een nieuw leven te beginnen. Geleidelijk aan groeiden Harpa en ik dichter naar elkaar toe, ondanks het feit dat zij voor het grootste gedeelte in Reykjavik verbleef. In Husavik had ik in de tussentijd die fantastische periode waar ik allerlei geweldige muzikanten ontmoette.’
Na 13 jaar verruilde de 35-jarige Brit het drukke Londen voor een vredig bestaan in IJsland met Harpa. Bij liedjes als “Nothing Needed” en “Wake Him” is die innerlijke rust ook duidelijk terug te vinden. “Attack” is echter een tegendraadse song die de twijfels van Lindsay wat meer belicht. 'Het is een krankzinnig liefdesliedje. Deze hele plaat is enorm persoonlijk – ik heb nog nooit zoveel persoonlijke ervaringen op een album gedeeld. “Attack” is misschien wel het beste voorbeeld. Continu aantrekken en afstoten – maar tóch je gevoelens achterna, wetende dat het potentieel mis kan gaan.'
Mike is zelf nog het meest verbaasd hoe het zover heeft kunnen komen: 'Omdat het voor mij heel uitzonderlijk is om verliefd te zijn. Om dit voor jezelf te bevestigen, moet je het hardop durven zeggen zonder antipathie (lacht). IJslandse vrouwen zijn heel anders: vaak sterke, onafhankelijke persoonlijkheden. Dat is altijd zo geweest.' Hij begint te vertellen over de IJslandse sages die hij tijdens zijn verblijf in Husavik heeft gelezen. In de sages worden vrouwen vaak afgebeeld als sterke persoonlijkheden die mannen kunnen manipuleren door pure overtuigingskracht of magie. Lindsay: 'Het grappige is dat Harpa mij dit jaar ten huwelijk vroeg, in plaats van andersom. In Groot Brittannië is het traditie dat vrouwen alleen op 29 februari mannen ten huwelijk mogen vragen. Ik vertelde haar dit voor de grap een paar maanden geleden – toen was het áán!'