Als ik James en Tigs aantref in hun kleedkamer, hebben ze zojuist het dak eraf gespeeld tijdens hun albumvoorstelling in een oud theater in Hoxton Street (u weet wel, die straat waar de video van “Bittersweet Symphony” van The Verve werd opgenomen). Als ik al iets had verwacht, was het toch zeker niet een zeer rustige zangeres Tigs met een watertje. Dit interview had eigenlijk vorig jaar moeten plaatsvinden, toen ze op het punt stonden hun eerste single, “Solo”, uit te brengen via het Franse platenlabel Kitsuné. Voor die misgelopen afspraak excuseert één van de heren in de groep, James, zich dan ook meteen. Genoeg water onder de brug, verder met het interview voordat we allemaal uit het gebouw gegooid worden in verband met het late tijdstip. Value for money, daar gaat het namelijk allemaal om bij CHEW LiPS.
mij=Interview: Nathalie.
CHEW LiPS
De bandnaam CHEW LiPS haalden Tigs, James en Will uit Borstal Boys, de autobiografie van de Ierse schrijver Brendan Behan. Tigs legt nog even uit dat de spelling expres zo gedaan is. ‘Het is een Engelse woordspeling, een foute sexy, druggy pun. James, beamend: ‘Die dus nergens anders werkt dan hier.' In de rest van Europa is het gewoon een fout gespelde bloem, grinnikt Tigs. Het is me duidelijk dat het hier om een band gaat die net alles even anders doet dan de gemiddelde groep.
Jullie schreven tien songs tijdens de eerste repetitie.
James: ‘Klopt. En twee nummers daarvan staan ook op het album. Het weekend daarna schreven we nog 5/6 nummers, dus we waren redelijk productief die eerste twee weken (lacht).'
Tigs: ‘De songs hadden weliswaar nog geen titels maar een cijfer. Nummer drie die we samen schreven is “Gold Key”. Je kunt namelijk best twintig minuten een songtitel gaan zitten bedenken tijdens de repetitie, maar die tijd kun je beter aan een nieuw nummer spenderen.'
En dat schrijven gaat nog steeds snel?
Tigs: ‘Dat gebeurt het hele jaar door. We proberen de valkuil te vermijden waarin zoveel bands vallen. Hun album loopt goed en vervolgens blijven ze jaren hetzelfde promoten en als het platenlabel dan komt met de vraag wanneer de nieuwe plaat komt, dan hebben ze helemaal niets achter de hand.'
James: ‘We schrijven ook zoveel dat we de luxe hadden om uit ongeveer 60 nummers te kiezen bij Unicorn. Je moet uitkijken dat je bij een eerste album niet te snel genoegen neemt met de eerste vijftien nummers die je schreef.'
Van een keuken naar de Electric Proms in twee maanden.
Tigs: ‘Dat is natuurlijk licht overdreven maar de eerste exposure ging heel snel inderdaad. En dat is zowel een goed als een slecht iets. Na het vijfde optreden samen werden we opgepikt. Maar dan ligt de lat opeens erg hoog, want iedereen verwacht ineens zoveel van je. Steve Lamacq zag ons op een vrijdag spelen, boekte ons voor een radiosessie op maandag en wilde ook meteen dat we op de Electric Proms speelden. Dat was huge. Het album zelf wilden we low key aanpakken. Op ons gemak en vooral ook met de juiste producer (David Kosten, ook producer van Bat For Lashes, red.). We hebben een paar nummers opgenomen, zijn vervolgens de festivals in de UK gaan doen en daarna zijn we weer de studio ingedoken. De promo-exemplaren misten zelfs één nummer want dat hebben we pas op het laatste moment toegevoegd. We hebben echt tot de laatste seconde aan de nummers geschaafd.'
Value for Money
Het viel me zojuist tijdens jullie albumvoorstelling op dat er maar een paar nummers van Unicorn langskwamen.
Tigs: ‘Ja, we wilden een dynamische set waar er sprake is van ups en downs. Er staan een paar zwaardere, langzame songs op het album en we hebben besloten om die niet allemaal in de set te steken. Sowieso kennen veel mensen alleen nog onze singles. Je moet hun aandacht proberen vast te houden en ik denk niet dat dat lukt door een album van begin tot eind te spelen.'
Wat dat betreft wijken jullie ook al af door die singles dan weer niet op het album te zetten.
James: ‘We gaan voor value for money. Die nummers kwamen al maanden geleden uit. We proberen ons niet daaraan vast te klampen.'
Tigs: ‘Sinds het opnemen van die nummers zijn we als band alweer erg gegroeid. Die songs hebben ons hier gebracht en live spelen we ze ook nog gewoon, maar als je een album brengt waarvan het afgelopen jaar al twee nummers als single zijn uitgebracht dan wordt het moeilijk om daar nog veel singles uit te halen. We zijn nu gewoon weer met een schone lei begonnen.'
Ook door Unicorn in eigen beheer uit te brengen, in tegenstelling tot de singles “Solo”en “Salt Air”, die bij het Franse Kitsuné uitkwamen.
James: ‘We hebben ervoor gekozen om de plaat in eigen beheer uit te brengen. Tegenwoordig heb je een label veel minder nodig.'
Tigs: ‘Eigenlijk was het altijd al onze intentie om het album zelf uit te brengen. Kitsuné kwam op ons pad en daar waren we erg blij mee, want ze zijn hét label om als opstapje te gebruiken. Het is een boetiekachtige platenmaatschappij die ons evenveel gebruikten als wij hen. Het werkte voor beide kanten positief. Nu doen we het op deze manier, maar dat wil niet zeggen dat we voor het buitenland misschien toch niet nog een deal gaan sluiten voor de distributie. Tot nu toe was het in het Verenigd Koninkrijk in ieder geval wel te doen met de hulp van ons management.'
James: ‘Die controle over het hele opnameproces en het zelf uitbrengen van je materiaal geeft zo'n voldaan gevoel.'
Tigs: ‘Het artwork was een maandenlang, gedetailleerd proces dat de beste vriend van James voor ons heeft gedaan, en het moment dat het naar de drukker werd gestuurd was ook zo'n speciaal moment. Als we bij een groot label gezeten hadden, zouden we de laatste zijn geweest die het artwork hadden gezien voordat het in de platenwinkels lag.'
James (nog onder de indruk): ‘Vandaag hielden we het eindresultaat voor het eerst in onze handen en omdat we van het begin af zo betrokken zijn geweest is dat wel een fantastisch gevoel.'
We were ready but we didn't sign zingen jullie op “Play Together”.
Tigs: ‘Dat gaat eigenlijk niet over het tekenen bij een platenlabel. Meer dat er dingen van je verwacht worden in het leven en dat je daar niet altijd aan toe wil geven. Eh … ik realiseer me nu dat het dus ook op onze relatie met de gevestigde platenindustrie kan slaan.'
De elektro-frontvrouw hype
Op het moment worden alle zangeressen met een elektronische sound op een grote hoop gegooid.
Tigs: ‘Hm, ja. Ik ben daar wel een beetje bang voor dat ze ons meteen in die hoek duwen. Aan de andere kant, we zijn een band. Het overgrote gedeelte van de gehypete elektropopmeisjes zijn precies dat, namelijk solo-artiestes. Wij schrijven nummers als een band en spelen die ook live als een band. Het is ook vrij gemakkelijk om ons in die groep te klasseren omdat we synths gebruiken. Synthesizers werden massaal in de jaren tachtig gebruikt, maar dat wil niet zeggen dat alles wat met die instrumenten gemaakt is ook meteen hetzelfde klinkt.'
James: ‘Je had ook weirdere, donkere synthmuziek in de jaren tachtig.'
Tigs: ‘We hopen gewoon dat de plaat open ontvangen wordt en dat we daarop beoordeeld worden en niet omdat we één van die elektropopacts zijn.'
En daarop staan meer zwaardere nummers als “Gold Key”?
Tigs: ‘Ja, we hebben het album zo gevarieerd en dynamisch mogelijk gemaakt. Het gaat van poppy naar meer diepgang, als je het zo wil noemen.'
James: ‘Er is nog zo'n donker, droney nummer op Unicorn. (peinzend) De laatste tijd schrijven we eigenlijk meer van dat soort nummers.'
En dan is het 1 uur 's nachts en – zo realiseer ik me later – heb ik de band van hun schoonheidsslaapje gehouden, aangezien ze zo'n 4 uur daarna alweer op mochten om de videoclip voor “Karen” op te nemen.
Het dichtstbijzijnde optreden van CHEW LiPS is vooralsnog op Rock En Seine in Parijs eind augustus, maar hou de festivalpodia in Nederland en België in de gaten, want het publiek in Amsterdam tijdens London Calling vorig jaar is hen goed bevallen.