Rock ‘n’ roll is puberaal, lomp, wild en vooral heel erg van de onderbuik. En niet van het hoofd. Natuurlijk is dat veel te kort door de bocht, maar het Chief’s eigen schuld dat ik met deze oprisping moet beginnen. Want zelf noemen ze weliswaar klassieke Westcoastpop uit begin jaren zeventig als hun vertrekpunt, het Amerikaanse kwartet is wel zo intelligent om aan wie het maar wil horen te vertellen dat ze een aantal jaren in New York gewoond en vooral gestudeerd hebben. En dat laten ze dan ook weer slim in hun muziek doorklinken middels de lijzige, quasi-verveelde zang van voorman Evan Koga (wie riep daar Julian Casablancas?). Na hun jaren aan de oostkust keerden de leden van Chief weer terug naar thuisbasis Californië en dat blijkt weer uit de relaxte samenzang en de rinkelende gitaren. Toefje op de cake moeten de breed uitwaaierende refreinen zijn en voila: we hebben een portie classic rock. Classic rock zoals Coldplay ze maakt, of Snow Patrol . En dat betekent helaas braafheid troef. De nummers zijn stuk voor stuk slim in elkaar gezet, mooi doorgecomponeerd en gearrangeerd, maar volkomen bloedeloos. Je kunt ook te slim zijn.
mij=Domino / Munich
4 reacties