Chris Cornell – Scream

Met ieder nieuw album na zijn glorieperiode met Soundgarden lijkt Chris Cornell een deel van die fans van het eerste uur te verliezen. Voor zijn laatste album heeft Cornell samengewerkt met hiphop- en R&B-producer Timbaland. Op het internet gonsde het al van de geruchten dat Cornell muzikaal toch wel erg diep gezonken was door deze vreemde combinatie. Ik moet eerlijk bekennen dat ik na een snelle eerste luisterbeurt iets had van: “Wat? Nee… dit kan niet waar zijn!”. Vlak daarna presenteerde Cornell in Paradiso zijn nieuwste werk: Scream. Ik was erg benieuwd hoe dat live zou klinken. Na het zeer geslaagde concert gunde ik mezelf direct een tweede luisterbeurt; dat klonk meteen beter. Natuurlijk ligt de sound niet in het verlengde van het eerdere werk, maar waarom zou dat ook moeten? Cornell houdt blijkbaar niet van hokjes-denken en staat open voor muzikale diversiteit. Scream is een album dat je van begin tot eind moet luisteren, alle nummers vloeien via muzikale bruggetjes netjes in elkaar over. Het album barst van de aanstekelijke deuntjes en refreintjes, zoals in “Part of Me”, “Sweet Revenge”, “Enemy” en “Watch Out”. Zie deze liefdesliedjes vol zelfreflectie (“Guilty, it’s getting to me but she wasn’t home / Keep trying to call but she won’t pick up her phone / My conscience is speaking to me but I’m in the wrong / She don’t wanna talk to me, she’d rather go, go”) dus niet als het vervolg op Soundgarden of Audioslave, maar als een nieuwe fase in het leven van meneer Cornell.

mij=Interscope / Universal