Ik heb moeite een insteek voor deze recensie te vinden. Chris Garneau is een goed muzikant en ik wil hem prijzen, maar hij is ook wat gewoontjes. Zijn muzikale mengvorm van folk met theatrale strijkjes en koortjes is, ergens tussen Bowerbirds en Patrick Watson, nou niet bepaald wereldschokkend. Een gevoel van verrassing roept het nergens op. Tegelijkertijd zingt Garneau meestal prima en zijn diens melodieën zeer aangenaam. Tekenend voor de tweedracht die El Radio oproept is een nummer als “Over and Over”. Het liedje begint enigszins irritant, met een zeurderige Garneau die nogal vaak het woordje ‘fucking’ bezigt, maar in de laatste minuut begint er plotseling een hartverscheurend schattig kind (of toch meerdere?) mee te zingen. Bijna net zo lief als David Kitt‘s broertje. Sowieso vind ik het laatste kwart van het album het meest geslaagd. Garneau heeft de boel in jaargetijden ingedeeld en ik houd nu eenmaal van herfst- en wintermuziek. Zijn beste nummer is de ballade “The Cats & Kids” met een etherisch ‘ze heeft me verlaten’-refrein en een maffe zinsnede als ‘I am nicer to strangers than you’. In dezelfde categorie mag ook “Things She Said” er zijn. Denk aan Sufjan Stevens, hier sowieso een invloed, met kerstmuts op. Normaal ben ik niet van de bonustracks, maar de klingelende akkoorden die na een tiental secondes stilte El Radio vanuit de verte afsluiten passen wonderwel. Al valt het te hopen dat Garneau live als laatste het Regina Spektor-achtige “Hands On The Radio”speelt. ‘This town is my favourite and I promise I’ll come back”.
mij=Fargo / Munich