Eind jaren zeventig hadden we nog maar twee televisienetten. Makkelijk en overzichtelijk, ongelooflijk voor te stellen door de kids van nu. We waren toen met zo’n twaalf miljoen Nederlanders en, hoewel ik geen idee heb of er in die tijd al kijkcijfers gemeten werden, dan kan het dus maar zo dat een willekeurige Toppop-uitzending werd gezien door een kleine twee miljoen mensen. Toen de band Blondie met hun zangeres Debbie Harry daar voor het eerste haar opwachting maakte, heeft dat de levens van waarschijnlijk honderdduizenden jongens voor goed veranderd. Want laten we er geen doekjes om winden, behalve dat ze supergave liedjes hadden, waren het toch echt de looks van Debbie Harry die de hormoonhuishouding van het halve land overhoop gooide. En eigenlijk was (is) ze niet eens superknap maar haar houding, haar ogen, haar hele doen en laten waren doordrenkt van een ongrijpbare sexy uitstraling. Daar snapte ik toen nog niks van maar ik had wel door dat dit andere koek was dan wat we meestal op het scherm zagen playbacken. De man die toen al jaren wist was haar medebandlid Chris Stein. Sinds hij haar midden jaren zeventig ontmoette en haar vriend werd heeft hij Debbie ontelbaar vaak op de gevoelige plaat vastgelegd. Soms spontaan, soms geposeerd, soms grappig, soms sexy. In Chris Stein / Negative: Me, Blondie, and the Advent of Punk heeft hij z’n beste foto’s verzameld. Het mag geen verrassing zijn dat het overgrote deel uit eind jaren zeventig en begin jaren tachtig stamt. In die tijd was Debbie op de top van haar roem en meer nog dan zijn partner en zangeres, was ze voor Stein de muze en het model waar hij nooit genoeg van kreeg. Ter afwisseling zien we ook genoeg foto’s van tijdgenoten als The Ramones, Divine, Richard Hell, Runaways Cherie & Joan, The Slits etcetera, maar op zo’n driekwart van de foto’s in dit boek zien we steeds weer Debbie Harry. Waar Stein al heeft laten horen dat hij een fijne gitarist en songschrijver is, is dit mooie koffietafel boek het bewijs dat zijn fotowerk daar niet voor onder doet. En dat is ook niet raar, al in 1968 ging Stein Visual Arts studeren in New York en dat heeft ie waarschijnlijk toch aardig serieus gedaan. De composities, ook van spontane kiekjes, zijn vakwerk en geven een intrigerend tijdsbeeld.
mij=Rizzoli