Als je geen keuzes kunt maken tussen twee verschillende genres, dan speel je ze toch gewoon allebei? Ziedaar het hoofdthema van de cross-over, en inderdaad een hele simpele en vaak vermakelijke oplossing. Maar wat nou als je als band zo eclectisch bent als het aantal leden in de groep? In het geval van Chrome Hoof levert dat met tien man in de gelederen een behoorlijk probleem op. Maar problemen zijn er om op te lossen, en die oplossing is zo simpel als hij krankzinnig is; je gooit gewoon álles in de bandblender. Nog geen minuut in Crush Depth ben je dan ook al drie keer op het verkeerde been gezet. Opener “Core Delusion” zet de kamer in donkere sferen passend bij noise, om vervolgens over te gaan in een stuk hectische electro dat (we zijn inmiddels aangeland in het tweede nummer) ontaardt in iets wat met goede wil funk genoemd zou kunnen worden. Maar Chrome Hoof zou Chrome Hoof niet zijn om daar al snel wat metalriffs tegenaan te gooien en wat opjuttende dance-effecten. De stempeldoos kan overboord, want deze Engelsen laten zich niet vangen onder een noemer, of het zou ADHD-crossover moeten zijn. Alles tegelijkertijd, alles hard, alles snel en vooral ook niet voorspelbaar. Zestig minuten lang avantgarde-freejazz-pop-hardrock-funkshizzledinges-skametalnoise-blabla en je mond valt open. Het derde album van dit ‘experimentele’ gezelschap (safe haven als je echt geen term hebt om de band te vangen) verrast 3600 seconden lang, en daarvan ook vrijwel elke seconde. Heerlijke frisse plaat van een groep die durft te spelen met muziek en genres op een haast onnavolgbare wijze.
mij=Southern / Konkurrent
Ik zag deze band een jaar of wat terug op de-Affaire. Fijne band. Wist ook niet niet eens dat ze en nieuw album uit hadden gebracht. Maar zo op de valreep toch duidelijk voer voor één van de lekkerste albums van dit jaar. Het kan me eigenlijk ook niet gek genoeg zijn met dit soort crossover bands. Briljant.