Verwarring scheppen door het uitbrengen van onvoorspelbare releases heeft het Finse Circle in de afgelopen jaren tot hogere kunst verheven. De teller staat sinds het oorspronkelijk in 1994 (en in 2007 opnieuw) uitgebrachte Meronia op 24. Inderdaad, dat leest u goed, vier-en-twintig cd’s in krap vijftien jaar tijd. En dan geen lullige cd’s van krap dertig minuten, maar met grote regelmaat ook nog eens dik een uur klokkend. Het is niet bij te houden, zelfs niet voor een bovengemiddeld in de band geïnteresseerd persoon als ik. Ik beperk me ondertussen maar tot wat me toegeschoven wordt, want bijhouden kan ik het toch niet. Op hun nieuwe cd Hollywood hebben ze weer hun hardrock/metaljasje aangetrokken. Dat dat ze goed staat, dat wist ik al natuurlijk van eerdere releases. Als geen ander weten deze Finnen hoe je een geslaagde kruisbestuiving van space-, kraut-, hard- en stonerrock kunt maken zonder in clichés te verzanden. Toch is het voor het eerst in alle albums die ik gehoord heb van Circle, dat ik me stoor aan de stem. Daar blijkt een oorzaak voor: in al zijn wijsheid heeft Circle-baas Jussi Lehtisalo besloten zijn plek achter de microfoon af te staan aan de mij volkomen onbekende Amerikaanse zanger/gitarist Bruce Duff. Dat had van mij niet gehoeven. Gelukkig is het muzikaal gezien wel weer een uur lang boeiend. Alleen begrijp ik de sticker niet die op het hoesje zit. Daarop staat namelijk ‘Exciting New Band From Finland’ Ehm pardon en die andere drieëntwintig releases dan? Heb ik die zelf verzonnen, of zo?
De voorspelling op een andere cd die verschijnt op het eigen Ektro-label van Circle klopt wel als een bus. Op de rode sticker die Quest For Blood with Yukihiro Isso siert staat namelijk: ‘The most extreme and experimental heaviness combined with traditional east Asian music, I love this album.’ Was getekend, A. Witchfinder van Reverend Bizarre. Die vlieger van dat liefhebben van dit album zal maar voor weinigen opgaan vrees ik. 99.998% van de mensen aan wie je dit laat horen zal binnen twintig seconden gillend de kamer uitstormen. Die eerste tellen lijkt er namelijk nog weinig aan de hand en kabbelt er een rustig basje, maar na 23 seconden valt voor het eerst de noh-kan binnen die bespeeld wordt door Yukihiro Isso. En die laat er geen gras over groeien als hij zijn traditionele Japanse fluit bespeelt. Zonder te overdrijven kun je het geluid van die fluit op zijn slechtste momenten gerust een op hol geslagen fluitketel noemen. Helemaal als die bespeeld wordt terwijl hij begeleid wordt door een kwartet van corpsepaint voorziene landgenoten. Bij Naked City rechtsaf zeg maar. Een absurde, maar fascinerende combinatie.
mij=Ektro / Clearspot & Ektro / Clearspot