Claire Denamur is een Frans zuchtmeisje. Met een hese stem. Drie kwartier met haar aan de telefoon is genoeg voor een stevige coup de foudre.
‘Mijn vader zong al liedjes van Bob Dylan voor ons toen we nog in de buik van onze moeder zaten. En toen we nog in Amerika woonden, speelde hij jaarlijks met zijn rockband in ons huis, voor vier- tot vijfhonderd mensen.’ Dat Claire Denamur (25) zelf is gaan zingen, verbaast niet. Dat ze dat in het Frans doet wel, en dat ze daarbij onder meer Leo Ferré en Georges Brassens als voorbeelden noemt, ook.
mij=Interview: Guuzbourg.
Want Claire heeft Neêrlands bloed in d'aderen. Ze kan heel charmant 'Een mooie dag voor mosselen' zeggen, een zinnetje wat ze uit haar hoofd leerde bij haar laatste bezoek aan Rotterdam. Haar moeder is Argentijnse. Haar vader (geboren uit een huwelijk tussen een Nederlandse en een Fransman) hield ervan om te reizen, en sleepte zijn gezin naar Toronto, en later naar upstate New York. Van haar vijfde tot haar vijftiende woonde Claire dus in de Verenigde Staten, en luisterde daar vooral naar Engelstalige muziek. Doet ze nog. En dan vooral de klassieken; Pink Floyd, T-Rex, Ella Fitzgerald, Billie Holiday. 'Ik houd van stemmen waar de emotie vanaf druipt, waaraan je kunt horen dat er geleden is, dat het leven hard heeft toegeslagen. Maar dat is bij Edith Piaf natuurlijk ook. Het grappige is: Engelstalige liedjes inspireren me voor mijn Franstalige liedjes. Iemand zei dat mijn nummers klinken als een Amerikaan die in het Frans schrijft. Dat beschouw ik als een compliment.'
Die liedjes staan op haar pas uitgekomen, titelloze debuut. Een album dat 'spontaan' als sleutelwoord heeft. 'Je hoort weleens van bands die zich helemaal te pletter repeteren voordat ze de studio in gaan. Dat is niks voor mij, alle arrangementen zijn ter plekke bedacht en alle muzikanten stonden tegelijk in de studio. Aanvankelijk klonk me dat wat te ruw in de oren. Ik wilde sommige stukken opnieuw inzingen. Maar de producers verboden dat, omdat juist de keren dat ik in de lach schiet, bijdragen aan de sfeer van de plaat.'
Claire klinkt op haar verleidelijkst in het nummer Je me sens nue. 'Daarin zing ik hoe naakt ik me voel op het podium, omdat ik alles geef, omdat ik laat zien wie ik ben. Dat is beangstigend, maar door er een nummer over te zingen en het publiek aan te moedigen me te steunen, is het niet eng.' Die steun van het publiek gaat soms heel ver: 'In Limoges gooide een meisje haar bh op het podium, toen ik het publiek vroeg mee te voelen met me.'
“Le mal aimée” is een andere parel, een Zuid-Amerikaanse ballade. 'Dat gaat over mijn tienertijd. Mijn moeder en ik, wij zijn elkaars spiegelbeeld. Dat botst vaak, in mijn jeugd begrepen we vaak niets van elkaar. In dit nummer beschrijf ik hoe ik me toen voelde, hoe onze haat-liefde verhouding was.'
Mama Denamur zit tijdens het interview in de kamer, dus heel slecht zal die verhouding nu niet meer zijn. 'Mijn ouders steunen mijn muzikale carrière. Ik heb op jonge leeftijd piano- en gitaarlessen gehad, net als mijn zus en broertje Laurent. Hij heeft ook een band, You're Blues John. Ik dacht aanvankelijk dat mijn vader het niet zou goedkeuren dat ik als artiest aan de bak wilde, maar het tegendeel was waar. Ik denk dat ik, en mijn broer, de droom laten uitkomen die hij eigenlijk had.'