Hoewel de originele bezetting van Claw Boys Claw inmiddels gehalveerd is, gaan Peter te Bos en gitarist John Cameron gewoon door sinds hun comeback in 2008 met het bijzonder aardige Pajama Day. Excelsior-all-star Jeroen Kleijn is inmiddels drummer geworden en Marcus Bruystens vult al een paar jaar het kwartet aan op bas. Hammer is een logisch vervolg op die vorige plaat. We horen druistige garagerock in “My Beautiful Carpet”, “Picasso” en “Power Breakfast”, afgewisseld met sfeervolle, bijna ballade-achtige tracks als “Monkey One” en “Hammer”. De ruigere nummers balanceren soms net op het randje van onbeheerst lomp, maar doordat Peter te Bos steeds beter is gaan zingen (soms lijkt het bijna op croonen), blijft het genietbaar. Het is inmiddels bijna dertig jaar geleden sinds hun debuut Shocking Shades of Claw Boys Claw en ruim twintig jaar sinds hun top 20-hit “Rosie”. En verdomd, Hammer staat tijdens het tikken van dit stukje op 21 in de albumlijsten. Zo hoog hebben de inmiddels 62-jarige Peter te Bos en zijn Claw Boys Claw nog niet eerder in hun lange carrière gestaan. Ik vrees dat de kopers vooral de nog steeds platen en cd’s aanschaffende veertigers zijn die ze dertig jaar geleden al zag in het plaatselijke jeugdhonk. Dat doet overigens niets af aan de het feit dat de festivalboekers hun slag weer kunnen slaan.
Mij=PIAS
4 reacties