Op het filmfestival in Rotterdam zagen wij een documentaire over heavy metal. In deze docu werden verschillende genres en subgenres behandeld en waren regelmatig ‘rock family trees’ te zien. Na afloop werd de regisseur kritisch benaderd door het publiek dat het niet altijd met zijn (sub)genre indeling eens was of het een te veel en het ander te weinig behandeld vond. Dat gezeur over labeltjes ook altijd! Het deed helemaal geen recht aan de intentie waarmee de film gemaakt was. Onder andere daarom strooi ik zelf niet graag met etiketten. ‘Emo’ bijvoorbeeld. Nooit heb ik goed geweten wat ik daarmee aan moest. Maar nu ik naar Amber van Clearlake heb geluisterd heb ik sterk de neiging daar toch dat etiket op te plakken. Amber is namelijk een plaat die sterk werkt op mijn gevoel. Warm, integer, gelaagd en gedreven zijn zo maar wat termen die me te binnen schieten. Het album opent met een in canon gezongen mantra met de tekst “You rely on someone else, to make you feel allright. As far as I’m concerned, that’s no kind of life”. Dit nummer (No kind of life) trekt je meteen de plaat in die vervolgt met een heerlijk gruizige door bassdrum en mondharmonica gedreven track (Neon). Daarna beland je in een soort retro druggy trip met sterke sixties en seventies referenties (Good clean fun, Far away) of wordt je terug geworpen op bijna klassieke punky britpop (Finally free, Hate to get what I wanted). Afsluiter ‘It’s getting light outside’ heeft daarentegen een schattig Cure ‘Killing an arab’ bekkengeluidje wat gek contrasteert met melodieuze violen en springerige popritmes. Maar de ‘ballads’ zijn minstens even sterk. Titelnummer ‘Amber’ is een prachtig door cello gedragen rustpunt en ‘Dreamt that you died’ is tekstueel te lief voor woorden. Bijna emotioneel wordt je ervan. Wat een prachtplaat.
mij=Domino / Munich