Het is een van de mooiste nummers van 2010 en als je niet beter wist zou je denken dat “I’m Aware” een nieuw werkje was van een lekker uitgeruste en relaxte Thom Yorke. Afgezien van deze opener hangt ook over de andere nummers van Bubblegum een bijzonder soort loomheid die we niet van Clinic gewend zijn. Zelfs de typische Clinic-psychedelica wordt redelijk in de hand gehouden, afgezien van een compleet ontsporend orgeltje op “Baby” en het venijnige gitaartje op “Lion Tamer”. De Sixties komen in volle glorie terug op het Syd Barrett-achtige “Linda”, een prachtig en subtiel uitgevoerd nummer waar ene Linda vast heel blij mee is. Net iets te bizar wordt het op “Radiostory”, een niemandalletje met gesproken tekst dat eigenlijk misstaat op de het album. Sowieso is de tweede helft van het album een stuk minder overtuigend dan de eerste helft en na zo’n tien nummers begint het toontje te vervelen. Lekker lui en loom wordt vervelend slap en sloom. Gelukkig heeft de sterke afsluiter “Orangutan” nog wat pit en verdwijnt het album nog net niet helemaal in een dikke wietwolk.
mij=Domino / Munich
2 reacties