Eigenlijk maakt Clipd Beaks intens lelijke herrie. Mijn pa zou bij het binnenkomen van mijn kamer ogenblikkelijk uitroepen ‘Wat heb je nu weer voor georganiseerd lawaai opstaan?!’, wat overigens zijn vaste uitdrukking is voor ongeveer elke muzieksoort die geen klassiek, pop of folk is, maar in dit geval is die recht in de roos. Het Amerikaanse viertal Clipd Beaks speelt lompe rockriffs zonder veel samenhang, en jammert daar vals vervormd onverstaanbaar overheen. Je moet ervan houden en dat doe ik niet, om dezelfde redenen waarom ik ook niet van Liars houd: ik vind dit soort psychedelische avant-garde oervervelend. Tegelijkertijd moet ik echter de groep nageven dat ze op hun eerste langspeler wel maken wat je avontuurlijke muziek moet noemen. Net zoals je lang erover doet om de verticaal uitgeschreven spijkerschriftteksten in het boekje te ontcijferen, kun je Clipd Beaks langzaam ‘ontdekken’. Waar de groep in “Wrathscapes” gas terugneemt en weer spanning opbouwt, is dat eigenlijk best lekker en uitdagend. Ook de intro van “Manipulator” en “High on Charms” smaken naar meer, juist omdat ze op de grens zitten van mooi en lelijk. Maar dan komt er weer zo’n doelloos postpostpunk-ransbad achteraan. Hoarse Lords werpt de vraag op wat interessanter is, het spelen van een mooie melodie op lelijke instrumenten of andersom. In beide gevallen is er na stug doorluisteren voor de luisteraar echter geen kers op deze moddertaart te bekennen. En dan valt het uiteindelijk toch vies tegen met dat avontuur.
mij=Lovepump United / Konkurrent