CocoRosie

Ik zit in een zonnig hotelpark aan de Linnaeusstraat tegenover Bianca Casady, de jongste helft van CocoRosie. De vogels boven ons fluiten wat onsamenhangende deuntjes en ik wissel wat informele informatie met haar uit als haar bestelde consumptie gebracht wordt. Ze – ho eens even. Is dat – is dat whisky? Neeeee, dat kan niet, zo vlak na het middaguur. Toch? Dat is appelsap. Dat moet wel appelsap zijn. Ik kijk op mijn blaadje met vragen en – naja! Dat glas! Hallo, dat is dus whisky! Dat is toch geen whisky? Ik ben er nooit achter gekomen.

CocoRosie zijn twee Amerikaanse zusjes die elkaar twee jaar geleden in Parijs opeens niet meer stom vonden. In een plaatselijke badkuip zijn ze toen muziek gaan maken met behulp van alles dat voorhanden was en geluid produceerde: of dat nou een wekkerradio of de op hun Parijse dak kletterende regen was. Ze wisten een label te vinden dat hun wonderlijke geluidsexperimenten uit wilde brengen en met behulp van opdringerige mp3blogs en enthousiaste pers lukte het ze om zich een onverwacht omvangrijke niche van de muziekmarkt eigen te maken. Ook ontdekten ze dat snorren op elkaars gezichten tekenen een activiteit was waar ze beiden genot uit haalden. Vervolgens gingen ze touren, touren, touren, touren en touren, en binnenkort verschijnt hun tweede album, Noah’s Ark. Waarschijnlijk gaan ze dan weer touren.

mij=Interview: Marten
“We touren inderdaad erg vaak”, zucht Bianca als ik haar confronteer met het feit dat ze nu voor de derde keer in Nederland zijn voor een optreden terwijl hun tweede album nog moet verschijnen. Ze kijkt er een beetje droevig bij en neemt een slok van haar appelsap of whisky. “En als ons tweede album verschijnt komen we weer. We zijn al zes maanden achter elkaar aan het touren. Ik hoop dat we komende winter vrij kunnen krijgen, want dit is een fulltime baan en keihard werken, en ik baal ervan dat ik zo weinig vrije tijd heb.” Blijkbaar vormen de Grote Gerenommeerde Namen met wie de zusjes touren (zo zijn daar TV on the Radio, Bright Eyes en Devendra Banhart) niet genoeg compensatie voor hoe zwaar het ze valt. Omdat deze artiesten veel meer wereldwijd respect ontvangen dan CocoRosie vraag ik Bianca of zij en haar zus tijdens optredens door het publiek – en misschien zelfs door de mensen van de tour zelf – nooit gezien worden als die gekke meisjes met geluiden van race-auto's in hun liedjes. “Vind je TV on the Radio serieus dan? En Devendra Banhart is ook niet echt serieus. Ik hoop niet dat je bedoelt dat wij vallen onder grappige muziek, want ik háát grappige muziek. I think we're pretty serious.” Ik vertel haar dat hoewel ik niet twijfel aan de serieuze werkwijze en houding die CocoRosie heeft bij de totstandkoming van de muziek, Bianca niet kan ontkennen dat het bij CocoRosie niet gaat om serieuze muziek in de zin van de traditionele singer/songwriter. Die gebruiken immers niet het gemiauw van mechanische speelgoedpoesjes in hun liedjes. “Dat komt omdat we minder stereotiepe instrumenten gebruiken voor onze muziek, en niet omdat we per se gek willen doen. We verzamelen zoveel mogelijk spullen om muziek mee te maken. We houden met name van oudere spullen die we op vlooienmarkten vinden. Speelgoed waar muziek uitkomt. En dan het liefst oud. Nieuw muziekspeelgoed heeft een te afgemaakt geluid. Ouder speelgoed is wat minder voorspelbaar en wat meer specifiek.” Ik wijs haar op het live-samplen dat ik ze vorig jaar in Paradiso heb zien doen: Bianca spoelde toen een taperecorder steeds een klein stukje terug, en dan hoorde je de stem op het bandje gaan van “Hello? Hello? Hello hello? Hello?”. Ik hield daar bijzonder veel van. “Oooooh, ja”, zegt ze met een onaangekondigd enthousiasme, “dat was mijn favoriete speeltje, maar het is nu stuk. Het was een antwoordapparaat.” Met een nostalgische blik tuurt ze in haar glas ongedefinieerde vloeistof.
In tegenstelling tot de opnamen van La Maison de Mon Rêve, hun vorig jaar verschenen debuutalbum, is Noah's Ark niet opgenomen in de Parijse badkuip van oudere zus Sierra. “We wonen niet meer in Parijs,” vertelt Bianca. “We wonen nu eigenlijk nergens. Ik zou graag in Mexico willen wonen, omdat dat land een perfecte combinatie is van avontuurlijk en mooi. Je hebt er zowel jungle als strand, en ik hoef niet uit te leggen wat daar mooi aan is.” Ik vermoed niet dat ze doelt op schreeuwende driejarigen die in het zand plassen. “Ook spreekt het gevaar van Mexico me aan. Niet dat ik graag beroofd wil worden ofzo. Maar de vreselijkste plaats waar ik ooit geweest ben is Hasselt in België. Het was daar zo veilig, en zo saai en grijs.” Amsterdam vindt ze ook niet zo leuk. “Maar dat komt vooral door de toeristen. Alles wat toeristen aantrekkelijk vinden aan Amsterdam is juist wat ik er niet leuk aan vind. Als je die dingen, samen met de toeristen, de stad uit zou halen, dan blijft er een mooi Amsterdam over. Een andere afknapper van Amsterdam is dat ik hier het slechtste Mexicaanse voedsel aller tijden heb gegeten. Maar overal in Europa is het Mexicaanse eten verschrikkelijk. Ik weet ook wel dat ik het hier gewoon niet moet eten. Maar ik blijf het maar proberen. Ik ben ervan overtuigd dat er ergens in Europa een plek moet zijn waar het lekker is. Ergens geheim.”

Ik vraag Bianca waarom hun nieuwe album minder soundscapes bevat en zoveel gestructureerder klinkt dan hun debuut. “Het album bestaat inderdaad uit gestructureerdere liedjes. Daar voelden we ons comfortabeler mee. Het is ook een ontwikkeling waarbij we ons comfortabel voelen.” Is het ook een ontwikkeling die zich door zal zetten? Want dan kan er in de toekomst misschien een puur popalbum inzitten. “Ik weet het niet, ik zou het niet erg vinden. Ik heb wel respect voor de structuur van een popliedje. Ik zou zelfs graag een brug slaan tussen underground en pop. Maar ik luister nooit naar pop.” Waar ze wel naar luistert: ESG en een breed scala aan Jamaicaanse artiesten. Het eerste album van de Wu Tang Clan is één van haar favoriete platen aller tijden. “Het meest houd ik van geïmproviseerde muziek. En ook van klassieke muziek, al vind ik daar de tijd niet meer zo voor.” Ze luistert eigenlijk vooral vinyl en houdt zich totaal niet bezig met iPods en dat soort dingen. Ze is geen fan van mp3's, maar het online delen van muziek vindt ze niet per se erg. “I guess the more accessible the better.” Ondertussen vraagt ze zich wel af hoe de cijfers eigenlijk zijn: weegt de grotere naamsbekendheid op tegen het financiële verlies aan het gratis verstrekken van de muziek? Dat ze wel bezig is met het online adverteren van muziek maakt ze duidelijk door te vertellen over het platenlabel dat ze zelf begonnen is: Voodoo Eros. De eerste release wordt een compilatie van zeldzame liedjes en/of liedjes die ze gewoon mooi vindt, met bijdragen van onder andere een nog zestienjarige Devendra Banhart, een opname uit 1968 van Vashti Bunyan, een op een onbewoond eiland opgenomen instrumentaal nummer van Patrick Wolf en een oude pianoriedel van grote zus Sierra.
Als we elkaars onzekerheden met betrekking tot het interview de kop in hebben gedrukt (zij dacht dat ze te saai was; ik dat mijn vragen te cliché waren) vertelt ze dat ze interviews gedaan heeft met mensen die alleen maar vragen stelden waarop ze het antwoord al wisten. “Meestal is het zo dat hoe groter het blad is, hoe erger het gesteld is met de matige diepzinnigheid van de vragen. Ik vraag me oprecht af hoe het mogelijk is dat die mensen zo hoog in het medialandschap staan.” Ik vraag haar nog hoe ze de verschillen tussen de media van Europa en de Verenigde Staten interpreteert, waarop ze antwoordt dat in Europa alles veel meer geromantiseerd wordt. “In Europese artikelen vertellen ze altijd iets over dat ik en mijn zus elkaar pas sinds een paar jaar geleden leuk zijn gaan vinden.” Om mezelf te bewijzen als Europeaan heb ik dat daarom ook maar gedaan.