Het zijn mijn eigen woorden: ‘recensenten moeten kunnen horen of het wat is of niet, of het nu je genre is of niet. Of de afkeer moet overheersend groot zijn’. Ik ben wel bekend met het fenomeen CocoRosie, maar niet met hun werk. Ons opperhoofd besloot mij echter met hun nieuwe Tales Of A Grass Widow te verblijden. Zou hij niet weten dat ik wel eens nare dingen heb gezegd over de stem van hun muzikale ´sponsor´ Antony Hegarty? En dat ik dus CocoRosie ook wel niets zal vinden. Kennelijk niet, of hij weet dat mijn afschuw over Hegarty is bijgetrokken. Maar al snel blijkt dat CocoRosies werk niet echt in de lijn van dat van Hegarty ligt. Tales Of A Grass Widow is een sprookje dat qua electronica op een westerse wijze gedreven wordt, maar qua sfeer soms meer in het mysterieuze oosten (“Broken Chariot”) of in dromenland plaatsvindt. Of luister eens naar de prachtige combi hiervan in een van de hoogtepunten van dit album, “Child Bride”. De Amerikaanse gezusters Siera en Bianca Casady nemen je al kreunzingend aan de hand mee op hun avontuur, hier en daar ondersteund door Hegharty. Zijn stem op de tweede track “Tears For Animals” is een welkome aanvulling op het repertoire, al had dit nummer wat meer naar achteren gekund, maar dat is ongetwijfeld om commerciële redenen geweest. Deze schijf bevat elf liedjes, al zit er eentje extra verstopt aan het eind van de afsluitende track. Maar die grap die heeft inmiddels een sik. Deze lo-fi-electrofreakfolkplaat is er wel een die op gepaste tijden tot je moet nemen. Het leven moet in de onthaast-stand staan en je moet open staan voor nieuwe belevingen. Laat ik nou net vakantie hebben op het moment dat ik dit tik.
mij=City Slang
4 reacties