Colleen – Postcards from Atlantis

Nederlandse artiesten die alleen onder hun voornaam optreden wekken steeds vaker mijn argwaan. Voornamen (of ze nou op het geboortecertificaat staan of om marketingtechnische redenen verzonnen zijn) grossieren namelijk te vaak in wansmaak (Jannes), ééndagsvliegerij (Judith), of grootmuilerig prinsessengedrag (Anouk). De in Hoorn woonachtige Colleen past gelukkig niet in het eerdergenoemde rijtje. Deze singer/songwriter heeft acht jaar na haar debuut Chameleon twaalf nieuwe, zelfgeschreven songs opgenomen die tekstueel de kwetsbaarheid van onze beschaving beschrijven. Denk ik. De zangeres begeleidt zichzelf op piano en andere toetsen, en wordt bijgestaan door een soepel spelende band. Haar stemgeluid doet mij het meeste denken aan een volwassen Jewel (wéér zo’n voornaam) en haar zang klinkt over het algemeen warm en aangenaam. Aanwinst voor de collectie zou je dus denken, ware het niet dat Colleen welhaast bang lijkt om ook maar iets spannends met haar gezegende stemgeluid te doen. Hierdoor is Postcards from Atlantis een lauwe verzameling knuffelpop geworden waarbij Colleen bijna griezelig veilig binnen de lijntjes blijft. Er staan echt wel prachtige nummers op de cd: “Voodoo” laat horen waartoe haar stem in staat is als ze zichzelf toestaat iets losser te zingen, terwijl ze op “Secretly” en “Sorry” precies de goede dramatische toon weet te zetten. Maar als geheel kan het me toch niet echt bekoren; daartoe is het me allemaal iets te veilig.

mij=AG Music / V2