Ons carnaval heeft me nooit wat gedaan. Maar ja, ik ben dan ook boven de rivieren geboren. Reggae heeft me in mijn jonge jaren wel even wat gedaan tot het moment dat ik concludeerde dat er weinig evolutie in zat. De jaren zestig met sterren als Desmond Dekker waren meer dan oké, de onvermijdelijke Bob Marley uiteraard ook en zo kan ik nog een paar namen noemen, maar dan houdt het wel op. Wat echter het meest shockerende voor Jamaica was, dat het westen met de reggae commercieel aan de haal ging door middel van bands als The Police. Eigenlijk verwachtte ik bij een bandnaam als – en niet bekend met het werk van – Cosmic Carnival psychedelica of feestmuziek met een Balkan- of Braziliërandje. Ik krijg echter voornamelijk reggaeklanken waarop seventiesrock in de ruime zin des woords is gezet. Zo is reggae ver-seventiesrockt… Het feestje is ingetogen, de joint kan erop worden doorgegeven. Ik lees dat ze uit Nederland komen. (Rotterdam, om precies te zijn.) Dat had ik niet gedacht. Verder lezend zie ik dat ze in 2009 de Grote Prijs van Nederland in de categorie Rock/Alternative hebben gewonnen. Change The World Or Go Home is hun debuutalbum na twee ep's. Het begint lekker vrolijk met “Funny Man” dat mede door het radiootje in het intro wel een beetje Manu Chao-achtig is. Hierna gaan de lome klanken verder en zakt het wat in om mijn aandacht in de vierde track “Archipelago!” weer terug te pakken, , mede door een lekker orgeltje. Na deze song wordt het meer folky in het meerstemmig gebrachte “The Green Light Part 1”, maar de reggaeklanken blijven nog even. Change The World Or Go Home zal niet de wereld doen veranderen, maar Cosmic Carnival lijkt me wel een bandje waar een festival geen flater mee gaat slaan komende zomer. De liedjes kennen een positieve vibe en dat het zestal kan spelen lijkt me geen discussie. Mijn favoriet is het bluesy “Share The Love”, misschien wel omdat eindelijk een poging gedaan wordt om een krachtig statement neer te zetten en dat er eindelijk – sorry mannen – de rockkant getoond wordt. De track bevindt zich in de voor mij interessantere tweede deel van het album waar “is It Wrong” een knipoog lijkt naar het werk van Crosby, Stills & Nash en het afsluitende “Burn The Roses” de meest vreemde eend in de bijt is. De begeleiding doet hier bijna klassiek aan en door de samenzang en gebruik van de piano moet ik aan Pink Floyd uit de begin jaren zeventig denken. De reggae heeft ons dan inmiddels verlaten. Kijk, van hun tweede kant had ik nog wel meer gewild, maar ik kan me voorstellen dat anderen hier niet op zaten te wachten. Een band met een gespleten persoonlijkheid, ik weet niet of dit nou een verstandige keuze is, hoe goed de meeste nummers ook in elkaar zitten.
mij=Eigen beheer
4 reacties