Cowboy Junkies – Early 21st Century Blues

Volgens mij wonen er in Canada alleen maar zachtaardige, vredelievende mensen. Ik kan er natuurlijk helemaal naast zitten maar volgens mij is het niet echt ver van de waarheid vandaan. Het kan toch geen toeval zijn dat de Cowboy Junkies er ook vandaan komen. Als zij bijvoorbeeld een ouderwetse protestplaat in elkaar draaien dan wordt dat geen schreeuwerig manifest op een oorverdovend geluidsniveau. Zo doet een Canadees dat niet. Die zoekt met zorg degelijk songmateriaal van oa Dylan, Springsteen en Lennon uit, voegt er eventueel nog een handjevol traditionals of een orgineeltje aan toe en legt deze dan voortkabbelend als een bergbeekje op fluisterniveau vast. En het eindresultaat noem je dan een statement over ‘war, violence, fear, greed, ignorance and loss’. Geen vuist op tafel maar meer een vermanend vingertje. En hoe mooi Margo Timmins dan ook mag zingen en hoe behaaglijk het tapijtje dat haar kompanen daaronder leggen ook is: het klinkt mij gewoon niet echt overtuigend in de oren. Exemplarisch is de afsluiter, een slappe cover van U2‘s “One”. Verbouwd volgens de beproefde Cowboy Junkies methode, waarbij men in plaats van de muren omver te beuken met een sloophamer ze liever voorziet van een extra behangetje. Met bloemetjesmotief.

mij=Cooking Vinyl / Bertus