Duiding. Dat is wat wij hier doen. Eenieder op zijn eigen manier, want we schrijven gelukkig niet allemaal het hetzelfde, maar we proberen te duiden. En hokjesdenken natuurlijk, want een recensie zonder hokjes is geen recensie, dan kunt u er geen touw aan vast knopen. Met een combinatie van recensent, een stukje duiding en de broodnodige hokjes, kunt u een beeld vormen van het onderhavige plaatje. Maar dan ga ik het U niet gemakkelijker op maken. Want deze recensie, van Union City Breath van de Engelse punkrockformatie Crazy Arm had ook door mijn waarde collega Prikkie geschreven kunnen. Huh? Prikkie, punkrock? Ja, want Crazy Arm besloot de platgetreden punkrockwegen te verlaten, lijfde een toetsenist in en goot een hele dosis classic rock in de mix. En dat pakt verrassend goed uit. De punkroots zijn er, maatschappijkritisch blijven ze, maar muzikaal klinken ze zo af en toe als Thin Lizzy op zijn traditioneelst. Vooral als beide gitaristen loosgaan . Crazy Arm brengt met Union City Breath een zeer afwisselend album, dat niet overal even sterk is, maar je toch met een goed gevoel achterlaat. De passie is oprecht, er wordt goed gemusiceerd en men schuwt de tempowisselingen niet, zodat je zodat je ook nog even na moet denken bij het pogoën. Goed, de classic rock is ook niet meer bijster origineel, net zoals de punkrock, maar op het kruispunt daarvan, daar bloeit nog wel iets leuks. Ben benieuwd of Prikkie dat ook vindt…
mij=Xtra Miles Records
4 reacties