Crossing Border, Enschede Dag 2

Laten we het maar houden op de hoge kwaliteit van wat we eerder op de avond (en donderdagavond) al op Crossing Border zagen, want afsluiter John Grant kon ons maar matig bekoren. Het overgrote deel van het publiek was dat, gelukkig voor hen en voor John Grant en zijn band, niet met mij eens. Maar de liedjes leken erg veel op elkaar en hoewel hij de bak elektronica van zijn laatste album deels inwisselde voor een authentiek gitaargeluid, kon het niet overtuigen.

mij=Door: DubbelMono. Foto’s: Storm
Dat deden Ben Cooper en zijn kornuiten van Radical Face eerder op de avond wel. (Het radikale zit hem niet in hun gezichtsbeharing. Zoals een groot deel van de optredende muzikanten waren ook zij getooid met forse baarden en snorren.) De klacht van eenvormigheid in zijn songs – getuige de recensies van zijn nieuwe plaat – werd getackeld door een afwisselende set. Van ballades vol moord en geweld (uit Black Eyes: “My heart will be blacker than your eyes when I’m through with you”) tot opzwepende postrock: het quintet speelde elk nummer met verve. Dat de somberheid van hun country-noir niet te zwaar werd, kwam door de humor waarmee Cooper de songs introduceerde en de slappe lach die hem zelfs een keer bijna overviel.

Cate Le Bon bleek één van de verrassingen van Crossing Border. Op persfoto’s en in clips ziet de zangeres er uit als een reincarnatie van Grace Slick (en psychedelica is een onderdeel van haar muziekstijl), op het podium lijkt ze het buurmeisje van iets verderop. Maar wel een met onvermoede kanten. Dankzij haar accent – ze komt uit Wales – heeft ze sowieso al iets mysterieus, maar als haar drummer een Moe Tucker-achtige Velvet Underground-beat neerlegt, verandert de doorsneedame plots in een soort Nico. Hypnotiserende garagerock met een folktic.

Dat deed Pepyn Lanen even daarvoor anders. De rapper van De Jeugd van Tegenwoordig heeft Sjeumig gepubliceerd, een verhalenbundel waaruit hij voor mocht lezen. De meeste schrijvers op Crossing Border werden aan een interview onderworpen, maar Faberyayo deed het in zijn eentje. Relaxed las hij een bizar verhaal vol even bizarre vergelijkingen voor.
Jesús Carasco is een Spanjaard die plotseling doorbrak met zijn roman De vlucht. De met een prachtige krulsnor getooide auteur werd in het Engels geinterviewd door een Nederlandse interviewer, wat de verstaanbaarheid niet altijd ten goede kwam. Dat het ‘geitenboek’ (naar de omslag van zijn roman) populair is, bleek wel uit het feit dat Club de Ville (het Atak Café) tot de laatste stoel bezet was.

Terug in de grootste zaal van het Wilminktheater belandden we bij These New Puritans. Voer voor fijnproevers voor de één, bombastische onzin (we noteerden: ‘een analoge Depeche Mode’) voor de ander. Een deel van het publiek bleef gekluisterd in de pluchen stoeltjes zitten, een ander deel vluchtte snel weer naar buiten. Hun nummers klinken hier en daar nogal gekunsteld en daardoor leek de theaterzaal een goede plek voor ze.
Van de dames van Warpaint werd veel verwacht en grotendeels maakten ze de verwachtingen ook waar. De volle Grolsch Zaal ontving elk nummer met enthousiasme en richtte de blik keurig op de zangeres-van-dienst. Want twee frontvrouwen is zowel de zwakte als de kracht van het kwartet. Last van een saaie podiumpresentatie had het publiek in elk geval niet. Wel valt op dat hun nummers nogal eens van wisselende kwaliteit zijn: van heel erg goed (dan vooral afkomstig van hun debuutplaat The Fool), tot matig en zelfs erg poppy (de nieuwe songs).

En daar had de beste show van deze afsluitende avond geen last van. Het duo Shovels & Rope, man en vrouw, gitarist en drummer, speelde de kleine Saxion Zaal volkomen plat. Cary Ann Hearst en Michael Heart wisselen veelvuldig van instrument, spelen even makkelijk klassieke country als snelle rockabilly en draaien hun hand niet om voor rauwe rock ‘n’ roll. Mrs. Hearst droeg een flamboyante rode jurk, klonk als een archetypische southern belle, maar schopte even makkelijk de bassdrum kapot om die vervolgens met gaffatape weer net zo snel te repareren. Ergens tussen Jack en Meg White of Porter Wagoner en Dolly Parton, maar dan aan het begin van hun carrière.

Volgens de eerste berichten waren de afgelopen twee dagen minder mensen dan vorig jaar afgekomen op de Enschedese tak van Crossing Border. Dat is zonde, maar misschien begrijpelijk, want er was geen grote afsluiter als Kyteman in 2012. Aan de andere kant: de kwaliteit van de optredens was hoger dan vorig jaar en het gehalte verrassingen bijzonder groot. Iedereen die geweest is, ging met een glimlach weer naar buiten en beloofde elkaar om volgend jaar weer te komen om met een beugel bier door de zalen van het Wilminktheater en poppodium Atak te dwalen.