Crown of Thorns is zo’n band waar ik me bewust nooit echt in verdiept heb. Dit om verschillende redenen: de bijsmaak van de bandnaam deed al geen goed, en als je je dan ook nog eens als een soort Kajagoogoo presenteert, haak ik af. Ik weet het, op uiterlijk oordelen is niet echt netjes, maar zeg nou zelf… De groep is na een periode van afwezigheid naar eigen zeggen weer helemaal terug, en Faith is het resultaat. Ze zien er op de officiële website allemaal wat stoerder uit, maar schijn bedriegt: Faith bestaat uit louter middelmatige pop-deuntjes, uitgevoerd in een zelden overtuigende rock-setting. De geluidskwaliteit is prima, maar verder spreekt de productie me absoluut niet aan: alle nummers zijn dichtgesmeerd met kitscherige toetsen, en het lijkt of de band (toch zélf verantwoordelijk voor de productie) nergens weet welke kant ze op wil. Rock of pop? Stoer of toch maar spannend sensueel? Resultaat is dat het overal tussenin blijft hangen, en nog het meest naar veilige pop neigt. Dat wordt nog eens versterkt door het feit dat elk nummer (op één na, het nog nét acceptabele “Living in the Shadows”) ergens braaf rond de 4 minuten eindigt, en dan altijd met een fade-out. En of er nou een refrein, couplet of zelfs een gitaar-solo is ingezet, de muziek verdwijnt rustig naar achteren en het volgende voorspelbare deuntje kan beginnen. Crown of Thorns wil krachtig, stoer en avontuurlijk overkomen, maar klinkt op Faith nog het meest als een schattige My Little Pony in een stoer bedoeld leren pakje, dat duidelijk niet in de juiste maat verkrijgbaar was.
mij=Frontiers / Rough Trade