“I Cherish The Heartbreak More Than The Love That I Lost”. Met dit openingnsnummer is de toon gezet van de debuutcd van Crybaby, het alias van Danny Coughlan uit Bristol. Melancholie, hartzeer en zwelgen in verdriet staan centraal op de tien prachtige liedjes van het gelijknamige album. Crybaby, genoemd naar de soulklassieker van Garnet Mimms uit 1963 en beroemd geworden in de vertolking van Janis Joplin, is dan ook een perfect gekozen naam om deze liedjes vol smart mee te brengen. Coughlan was eerst muzikaal actief in de folkband Babel maar de emotionele muziek van zijn helden Joe Meek, Elvis Presley en Roy Orbison trok hem meer aan. Crybaby klinkt qua sfeer en toon als een kruising tussen de melancholie van Roy Orbison en die van Morrissey, maar authentiek genoeg om niet als een kopie van deze twee zangers te klinken. Dat klinkt smachtend en hartverscheurend in ballades als het eerder genoemde openingsnummer, “Armies Of Darkness” en “What Am I Supposed To Do Without You Now?”. Soms komt er een Phil Spector-achtige Wall Of Sound bij, zoals in “We're Supposed To Be In Love” en “Twist Of The Knife”, wat het allemaal nog nét even iets weemoediger maakt. Niet alleen het verdriet om een gebroken hart of andere onvermogens in menselijke relaties worden bezongen, “Veils” is aanklacht tegen oorlog. Crybaby is daarom niet alleen een album voor mensen met liefdesverdriet maar kan eenieder die gevoel in zijn donder heeft ontroeren, troosten en laten zwelgen.
mij=Helium / Coop / V2
4 reacties