Alles wat ik voor deze recensie kan bedenken lijkt overbodig. Het vullen om maar te vullen, terwijl dit toch kostbare zendtijd is. Ik zou een grapje kunnen proberen te bedenken over Mythomania, de naam voor een psychologische aandoening waar de patiënt constant liegt, of ik zou de recensie weer ‘ns op kunnen hangen aan ‘t label. Ik bedoel, van Ashtmatic Kitty verwacht ik iets beters dan dit. Iets uitgesprokeners. Cryptacize, een Californisch jongen-meisje-duo doet in onbestemde middelmaat-muziek. Het heeft niet eens een genre. (Dat zal dan wel weer een goed ding zijn) Zelfs ‘t mespuntje shoegaze is bij lange na niet genoeg om over die revival te beginnen. Waar zat het eigenlijk? Grootste troef van Cryptacize is de stem van Nedelle Torrisi, glashelder, zoet en theatraal. Denk aan Clare & The Reasons en op de ietwat wildere momenten Martha Wainwright. Volgens mij is ook dit wel een album waar Van Dyke Parks voor gaat, met af en toe een weirde ouderwete showbiz-feel. Curieus genoeg kun je ook het omgekeerde beweren, even vaak is de begeleiding met psychedelisch rinkelende orgeltjes science-fiction-achtig. Het vergelijkbare Broadcast (bestaan ze nog?) deed dat ook wel aardig op Haha Sound. Mythomania is wél een zorgvuldig vormgegeven album. Het minimalistische geluidspalet is apart en bij momenten zeker bijzonder, maar uiteindelijk blijft er verdomd weinig hangen.
mij=Asthmatic Kitty / Bertus