Ik zag dat mijn favoriete jodelende banjospeler en Groucho Marx-lookalike Curtis Eller tijdens mijn vakantie in New York in Brooklyn op zou treden. Dat leek me een mooie gelegenheid om hem voor File Under aan de tand te voelen over zijn nieuwe cd “Wirewalkers and Assassins”, over zijn circusverleden en zijn extravagante podiumpresentatie. Curtis Eller noemt zichzelf “New York City’s angriest yodeling banjo player“. Hij is opgegroeid in het circus van zijn vader. Hij begon als jongleur en acrobaat maar stapte toch over op de banjo omdat daar nu eenmaal het grote geld mee te verdienen is. Tijdens zijn optredens is zijn circusachtergrond altijd duidelijk aanwezig. Hij kan als geen ander met niets meer dan een banjo, twee zeer flexibele benen en een hoop humor een zaal aan zijn voeten krijgen. Zijn teksten en grappen gaan vaak over de Amerikaanse geschiedenis maar op zijn laatste plaat komt zijn pasgeboren dochter ook ruimschoots aan bod.
mij=Interview: Eddie Baby. Foto's: George
Je hebt pas een dochter gekregen. Is dat te combineren met het drukke tourschema dat je normaal hebt?
De afgelopen jaren heb ik inderdaad erg veel gespeeld. Daarvan heb ik nu de beste plekken uitgekozen en zo houd ik de tournees wat korter. Elke paar maanden ga ik hooguit een paar weken weg en kom dan weer terug naar New York. Ik ben net terug van twee weken Engeland. Dat maakt het allemaal ook wat makkelijker voor mijn vrouw. Maar het is een fantastisch jaar. Een dochter én een nieuwe plaat. De plaat heeft ook wel met mijn dochter te maken eigenlijk. Ik heb de afgelopen jaren nogal wat nummers geschreven, maar na de geboorte voelde geen enkel nummer op de een of andere manier nog oprecht. Het is moeilijk uit te leggen wat het nou was, maar ze leken me ineens leeg en een soort gimmick. Dus heb ik ze allemaal weggegooid en ben opnieuw met schrijven begonnen. Alle nummers zijn vrij snel na haar geboorte geschreven en ook meteen opgenomen. Binnen een paar maanden was alles klaar. De nieuwe nummers hebben over het algemeen nog wel ongeveer dezelfde onderwerpen, zoals de Amerikaanse geschiedenis, maar de teksten zijn wat meer to the point nu. Melodisch zijn ze wel een stuk rijker geworden. Ik was eigenlijk bang dat ik na de geboorte voorlopig niet zou kunnen schrijven, maar het was juist het tegenovergestelde. Ik had het vuur te pakken. De liveoptredens zijn ook intenser geworden.
De onderwerpen op “Wirewalkers and Assassins” hebben net als je vorige plaat “Taking up Serpents Again” vooral de Amerikaanse geschiedenis als onderwerp.
Er zit nu zelfs nog meer geschiedenis in dan op de vorige plaat. Dus ik ben bang dat ik voor de Nederlanders volkomen ondoorgrondelijk zal zijn.
Ik vind het wel fascinerend, ook al ken je de namen of de specifieke geschiedenis niet, het wordt door de verhalen toch boeiend. Waar komt je fascinatie voor de geschiedenis vandaan?
Begin jaren 90 heb ik met mijn vrouw veel door Europa gereisd, als backpackers. Toen leek het wel dat je je als Amerikaan eigenlijk zou moeten schamen. Amerikanen werden aanstootgevend en luidruchtig gevonden. Zelfs de Amerikanen die we tegenkwamen deden alsof ze Canadezen waren. Ik vond dat erg vervelend. Ik kom uit Amerika en ik denk dat ik toch een prima vent ben. Over de muziek hoef je echter niet te discussiëren. We hebben Buddy Holly, Bo Diddley, enzovoort. Er moet dus wel wat goeds zijn hier. Dus ben ik meer over Amerika gaan zingen op een manier die het interessanter maakt. Misschien wil ik wel een voorbeeld van een goede Amerikaan zijn. Sommige mensen brengen muziek op een bewuste etnische manier, zoals bijvoorbeeld met de Ierse of zigeunermuziek of muziek uit de Balkan gebeurt. Dat probeer ik te doen met de Amerikaanse muziek. Ik probeer de muziek uit Amerika te brengen alsof het een rare plek is waar nog niemand van gehoord heeft.
Vanwaar de titel “Wirewalkers and Assassins”?
Tijdens het schrijven liepen de nummers als het ware in elkaar over. De een volgde naadloos op de ander. Er bleken nogal wat moordenaars in voor te komen. De koorddanser Karl Wallanda van de Flying Wallandas begon ook ineens in meerdere nummers voor te komen. Dat vond ik zelf ook nogal vreemd. Toen heb ik de cd maar “Wirewalkers and Assassins” genoemd. Dan lijkt het net alsof ik dat allemaal met voorbedachten rade heb bedacht.
Waar komt je exorbitante podiumpresentatie vandaan?
Ik ben altijd een grote fan geweest van rock 'n' roll. Een van de eerste concerten die ik ooit zag was van Nick Cave. Hij was als een bezetene en ik heb me altijd wel aangetrokken gevoeld tot dat maniakale. Mijn vader runde een circus toen ik klein was en daardoor heb ik affiniteit met een zeer fysiek optreden. Dat is ongetwijfeld terug te zien in mijn optredens.
Maar waarom dan de banjo, als je zo gefascineerd was van rock 'n' roll?
Mijn vader was een bluegrass banjospeler. Zo ben ik ook begonnen. Met een banjo denkt iedereen meteen dat het wel country of bluegrass zal zijn, maar het is gewoon een fucking five string instrument. Je kan erop spelen wat je wil.
Je speelt banjo, je zingt over de geschiedenis, je bent opgegroeid in een circus. Het lijkt wel of je uit de negentiende eeuw stamt.
Dit zal wel vreemd klinken, maar in de jaren zestig probeerden ze de blues te spelen. Dat werd gemengd met allerlei maffe psychedelica. Ik probeer een antieke Amerikaanse geschiedenis te gebruiken als een soort vocabulaire om vandaag te beschrijven. Ik gebruik een Abraham Lincoln of John Wilkes Booth (de moordenaar van Abraham Lincoln) om de situatie van vandaag op een soort psychedelische manier te beschrijven.
Curtis is eind oktober voor een paar optredens in Nederland.