Wat de een prachtig vindt, dat vindt de ander juist vreselijk. En vice versa. Dat geldt ook voor muzikale voorkeuren. Ik kan helemaal niets met progrock. De emotie die mij moet raken, wordt geheel verpest door het moeilijkdoenerij of het zie-mij-eens-goed-spelen/zingen. Anderen, ook binnen File Under, beginnen alleen al bij die gedachte te kwispelen. Lenses Alien van het Amerikaanse Cymbals Eat Guitars is een grensgeval. Aan de ene kant zijn er terdege indie-invloeden. Aan de andere kant is het soms taaie progrockkost, althans voor mij. De zang van Joseph D’Agostino is er echter een met een rauw randje, waarbij ik aan het Nederlandse Coparck moet denken, ook al zo´n band waar je Radiohead in terughoort. En had ik The Mars Volta al genoemd? En Sonic Youth? En Pavement? Kortom, ik denk dat dit gezelschap teveel van meerdere walletjes eet om als fenomenaal betiteld te gaan worden. Het aantal liefhebbers dat hier wat mee kan, zal echter breder zijn. Al zal de massa hier nooit plat voor gaan.
mij=Memphis Industries / Munich
2 reacties