De kritische ik vond van het uit 2011 afkomstige album Lenses Alien dat het New Yorkse gezelschap Cymbals Eat Guitars wat van teveel walletjes aan het eten was. Ik ben mij er eentje. Want als ik dan de opvolger Lose onder mijn neus krijg ben ik niet geneigd, ook al door de weinig uitnodigende hoes, om deze bovenop de stapel te leggen. Dom, dom, dom. Zo kan het dus gebeuren dat ik Lose eind 2014 pas serieus beluister. En oef, dit is het betere werk, zeker als je iets met post-rock hebt maar ook van het liedje op zich houdt. De nummers op Lose zijn namelijk spannend, knallen geregeld uit hun voegen en kennen verrassende uitstapjes naar andere genres. Zo zou “Xr” van een rockende en piepende The Pogues kunnen zijn. Lose is geïnspireerd op het verdriet over een verloren vriend. De woede van voorman Joseph D’Agostino moet eruit, het verlies zit diep. De gitaren en sterke drumpartijen volgen hem hierin. Toch zijn er ook rustige momenten waar je even bij kunt komen (“Child Bride”). Die rust is echter schijn. De plaat huilt (“Laramie”). Nergens is het gevaar geweken, niemand heeft gezegd dat het altijd fijn is op aarde, maar het levert een soms heerlijke muziek op. Zoals hier op Lose.
mij=Tough Love/Konkurrent