Daft Punk – Random Access Memories

fuc 13 mei 2013 13 mei 2013 Stonehead

Bekend vormgevingstrucje: tekst krijgt tegenwoordig een zekere mate van autoriteit als je hem zwart-wit afdrukt. Daft Punks robot-conceptalbum Human After All uit 2005, vormgegeven in streng zwart-computergroen en muzikaal bijna een repetitieve gimmick, was in een paar weken opgenomen en opzettelijk onvoltooid uitgebracht. De marketingstunt van destijds is in 2013 nog wat dikker overgedaan, met reclamefragmenten van tracks die te kort zijn voor tracks die uiteindelijk allemaal te lang blijken te zijn. Random Access Memories zal veel fans van de hit “Get Lucky” enorm tegenvallen. Te vaag. Te retro. Te sloom. Te vluchtig. Niet dansbaar genoeg. Die liefhebbers hebben gelukkig al genoeg andere dingen te luisteren, en kunnen natuurlijk nog hopen op de honderden remixes die ongetwijfeld nog gaan volgen, ook van de hand van Daft Punk zelf (zoals bevestigd in de laatste minuut van dit BBC-interview). En daarom kan het oordeel over deze vierde Daft Punk-plaat niet zwart-wit zijn. Sterker nog, het is de kleurigste plaat van het jaar. Alles zit erin, van Disney tot hipster. Om Gerard de Jong te citeren: “Yachtrock x elektronica x melancholie x tristesse x synthprog”. Maar vooral de Disney-connectie verdient enige duiding: Daft Punk had meegewerkt aan de soundtrack van de Disney-sciencefiction-film Tron:Legacy en voelde zich door het arrangement daarvan met een klassiek orkest uitgedaagd om zichzelf nog verder te vernieuwen en de akoestische kant uit te gaan. Een gesprek met Paul Williams, die ook muziek schreef voor The Muppets (ook Disney tegenwoordig), vormde volgens dit interview de basis voor Random Access Memories. Namelijk: “het tegengestelde van iets overgeproduceerds. Onze fantasie was om dancemuziek over te doen, maar dan met een drumstel.” Zeg maar: to give life back to music. Hypecounteren als imagotool. Allerlei idolen die de samples op o.a. Discovery mogelijk hadden gemaakt, werden aldus (voor een smak geld) ingevlogen om een klassiek sexy funkplaat te maken, nóg absurder en cheesier dan de jammerlijk geflopte tweede platen van Justice en de Midnight Juggernauts die ongeveer datzelfde probeerden. Maar besef wel: dit is Daft Punk. Dit kan niet floppen. Toen Homework in 1997 uitkwam was dat album baanbrekend omdat het de kille house voorzag van soul, het leerde rockjongens om te houden van wat anno 2013 bekend staat als electronic dance music. Het grandioze succesalbum Discovery greep nog méér terug op die soulmuziek die zogenaamd niet cool was. En in 2013 is diezelfde electronic dance music voorspelbaar geworden. Op Beatport zijn vrijwel alle artiesten direct in hokjes indeelbaar, en is emotie nergens meer te vinden. De les die Daft Punk ons leert op Random Access Memories is om te doen wat Giorgio Moroder letterlijk zegt in “Giorgio By Moroder”: ‘once you free your mind about the concept of music being correct, you can do whatever you want. (..) No preconception what to do.’ Zelfs als Random Access Memories niet in je kast belandt, wat met belachelijk lieve ballads als “Within” en “Fragments in Time” en een geweldig futuristisch stuk als “Motherboard” onterecht zou zijn, verzet deze controversiële plaat andermaal de bakens voor danceproducers om te improviseren in hun sound of stijl. De ultieme muziek-crossoverstijl die had moeten doorbreken, namelijk de nooit geëvenaarde mashupstijl die 2 Many DJ’s introduceerden, is wel degelijk door één en dezelfde artiest te realiseren. Daft Punk slaat met deze onmogelijke plaat (inclusief stijgende ruisclimax in “Contact” die ik al twee keer eerder vervloekte) een zeker niet foutloze, maar wel zeer gewenste brug tussen vroeger en nu. Wie zich ‘te jong voelt voor deze shit’, heeft het volgens mij precies niet begrepen. Maar ja, erkende autoriteit, bestaat dat nog in 2013?