In 2011 haakte ik bij de – tot op dat moment mij onbekende – Canadese singer-songwriter Dan Mangan aan. En prompt werd het stil rond hem. Ik zal het maar niet persoonlijk nemen. Naar het schijnt was hij druk met het vaderschap. Kijk, dat begrijp ik, want wat is er nu meer basic dan het prille leven. Iets waar ik me vroeger weinig bij kon voorstellen, maar goed… hier zal ik het verder niet over hebben. Er is namelijk een nieuw album van Dan Mangan. Althans, met de band Blacksmith. En hierop slaat hij, de bandnaam is niet voor niets toegevoegd, heel nieuwe wegen in. De weg van de indiefolksinger wordt verlaten, het is tijd voor rockmuziek zonder dat het rockt. Begrijpt u? Nee? Nou, muziek die ver staat van man-met-gitaar-liedjes, met een heuse band die alles niet door je strot duwt. Het is een introverte wereld waarin Mangan vertoeft, ergens tussen werk van Bon Iver en Radiohead in. Club Meds is geen album dat me meteen grijpt. Het moet bezinken. Gelukkig begaat hij niet de fout geforceerd elektronisch modern lopen te doen, al worden er zeker wel synthesizers ingezet. Mangan baseert zijn werk met Blacksmith op strak gedirigeerde ritmes waarop de stem- en gitaarpartijen meanderen. Af en toe mogen de blazers vlammen, kijk hier hou ik van. Een nummer als “Mouthpiece” grijpt me bij de keel. Als na de nodige draaibeurten Club Meds de geheimen langzaam prijsgeeft, dan weet ik nu al dat dit een album wordt dat ik veel ga draaien.
mij=Arts & Crafts