‘Rockabilly-fans zijn een stelletje snobs’
Dan Sartain ziet eruit als de James Dean van de punk rock. Of het gemene broertje van Johnny Depp uit de film Cry Baby van John Waters. In werkelijkheid is hij echter een stuk toegankelijker. Ik spreek de rocker uit Alabama, Verenigde Staten, voorafgaand aan zijn concert in de Exit in Rotterdam begin mei, over onder andere zijn nieuwe plaat Legacy of Hospitality, rockabilly en het afwassen van borden in pizza-restaurants.
Je nieuwe album Legacy of Hospitality is een verzameling liedjes van 1999 tot 2009. Waarom breng je dit nu uit?
‘Fans hebben me erom gevraagd, dus ik dacht, waarom niet? Sommige nummers zijn maar in heel beperkte uitgave uitgebracht, bijvoorbeeld maar honderd exemplaren. En andere nummers zijn zelfs nog nooit uitgebracht.’
Hoe zou je je eigen muziek omschrijven?
‘Het verandert eigenlijk constant. Mijn nieuwste muziek kun je denk ik het beste vergelijken met de Ramones. Welke ontwikkeling er in mijn muziek zit? Mijn muziek is eigenlijk steeds eenvoudiger geworden. Vroeger maakte ik nummers met complexe structuren, die klonken alsof ik eenzaam en depressief was. Nu zit er nog wel agressie in mijn nummers, maar is het ook meer ‘upbeat’. Ik ben ook maar gewoon een normale jongen, die van punk rock houdt en iets vrolijkers wilde doen.’
mij=Interview: Arnoud.
Op de plaat zijn ook behoorlijk wat 'oude' klanken te horen. Wat trekt je aan in die muziek van vroeger?
'Ik hou van dat fifties-geluid! Ik hou van de spookachtige geluiden van iemand als Ricky Nelson. In de jaren vijftig klonken de opnames van zangstemmen zo doods, alsof iemand vanuit het graf zong. Ik hou erg van de manier waarop ze dat opnamen.'
'Verder groeide ik op met films als Christine en The Outsiders, daar zat ook die vibe in. The Stray Cats waren heel erg populair. Zo kwam ik in aanraking met rockabilly. Het is te gek hoor, daar niet van, maar rock ‘n’ roll is niet erg veel opgeschoten sindsdien. Er zit maar weinig ontwikkeling in, het is niet zo heel erg inventief. Ik ben wel afgeknapt op die hele rockabilly-scene. Het zijn een stelletje snobs, alles wat anders is dan hoe het bijvoorbeeld vroeger gespeeld werd, daar halen ze hun neus voor op. Alles moet zogenaamd “authentiek” zijn. Ik luister zelf ook naar heel andere muziek. In ons bestelbusje luisteren we onderweg bijvoorbeeld naar Emerson, Lake en Palmer. Al zou ik zelf nooit zulke muziek kunnen maken. Hetzelfde geldt voor Kraftwerk, dat draaien we ook als we op weg zijn naar concerten.'
Welke concerten vind je het leukst om te doen?
'Als je voor 75 mensen speelt, zoals hier in Rotterdam, dan maak je meer vrienden. Als je voor 3.000 mensen speelt maak je weinig vrienden. Om die reden speel ik liever kleinere shows, ze zijn gewoon meer fun. Maar uiteraard speel ik ook graag voor een groot publiek. Daarvoor ben ik op dit moment echter wel afhankelijk van andere bands om mee te toeren.'
Met wie heb je gespeeld?
'Bijvoorbeeld met Social Distortion, man, ik was bang voor die gasten. Die zien er gemeen uit. En met de Hot Snakes. In Europa heb ik verder getoerd met Gogol Bordello en de Hives.'
Hoe is dat?
'Veel van die bands hebben jou net zo hard nodig, als jij hen. Op het moment dat ze groter worden, worden ze bezorgd of ze hun hardcore fans nog wel tevreden kunnen houden. Omdat ze bijvoorbeeld muzikaal gezien water in de wijn hebben moeten doen om groter te worden, zijn ze bang om hun publiek kwijt te raken. Ze vragen dan vaak kleinere bands met dezelfde roots als henzelf om voor te openen tijdens het toeren. Het is prettig als we daardoor hier kunnen spelen. In Europa is het spelen een stuk relaxter. De afstanden zijn een stuk kleiner dan in Amerika en we voelen ons hier goed behandeld. Het eerste wat we altijd doen als we weer in de V.S. zijn, is zorgen dat we weer terug kunnen komen.'
Zie je je een leven voor je zonder muziek en toeren?
'Op een gegeven moment wil ik het wel rustiger aan doen, misschien ook andere bands produceren. En ik wil settelen met een 'lady', er is een speciaal iemand in Amerika, die hopelijk op me wacht. Maar nee, ik zie mezelf niet stoppen met muziek, daar zal ik altijd iets mee doen. Al is het uiteindelijk op de hoek van de straat liedjes zingen met een gitaar.'
'Dit is trouwens hoe dan ook de enige baan waar ik nooit ontslagen ben. Het is de enige baan waar ik promotie heb gekregen, die ik voor een langere tijd heb behouden en waar ik zelf mensen heb moeten ontslaan. Wie? Nu ik in bandjes speel mag ik eindelijk komen op de plekken komen waar bordjes “Authorised personnel only” hangen.'
Waar verdiende je voorheen je geld mee?
'Ik heb vroeger in garages gewerkt, in hotels, bioscopen en als bordenwasser in pizza-restaurants. Vooral veel auto’s en pizza’s. Ik had er een hekel aan en dat hebben ze geweten. Ik ook trouwens, want ik ben overal ontslagen. Waarom? Omdat ze me weird vonden.'
2 reacties