Lowlands zat er bijna op en het was mooi geweest. Maandag moest er gewoon weer gewerkt worden. Op weg naar de uitgang kwamen we langs de India en omdat we eigenlijk toch nog geen zin hadden om te vertrekken, schoten we nog even naar binnen, alwaar een kleine kale neger met een enorm grote bek speelde alsof de duivel hem op de hielen zat. Je kon de zwavel ruiken en het dak van de India ging eraf. Ik zag Danko Jones nog vele malen daarna en hij stelde hij nooit teleur. Maar wat doe je als podiumbeest als de rest van de band iets anders aan het doen is. Je gaat dat doen waar je ook goed in bent: het publiek de oren van de kop af lullen. En dat deed me even fronsen met zijn wenkbrauwen. Want spoken word sessies van erkende leuteraars als Henry Rollins en Jello Biafra konden mij niet bekoren. De verveling sloeg al snel toe, vooral omdat ik sommige stellingen niet onderschrijf. Danko is niet in die valkuil getrapt. Want is maar in één ding geinteresseerd: muziek in al zijn facetten. En hij is net zo’n grote fan als wij allen. Dus lult hij een dikke 70 minuten over muziek in het algemeen, zijn favoriete bands en platen en zijn ontmoetingen met zijn helden met hoogtepunten (Solomon Burke) en dieptepunten (Ronnie James Dio). Het is geen egotrip geworden, maar een pretentieloos verhaal van een kleine gitarist in de wereld der rock’n roll’. Niet wereldschokkend, maar iedere DJ fan, met gevoel voor humor, dient deze plaat onverwijld aan te schaffen.
mij=Bad Taste
Ik moest het even twee keer lezen, maar er staat dus geen muziek op? Beetje jammer. Wat is dan de waarde van zo’n cd boven pakweg een groot interview in een tijdschrift of een mp3 van een radio-sessie?
Zie het als live registratie van een Freek de jone of een Theo Maassen. Daar wordt ook alleen maar gepraat (en grapjes gemaakt) en het is toch niet te vergelijken met interview…