Danny Bryant schijnt ooit een wonderkind geweest te zijn. Als nog-geen-dertiger heeft hij dan ook al zeven albums op zijn naam staan. Het zevende, Just As I Am wordt de komende dagen in Nederland gepresenteerd. Het artwork getuigt helaas niet van inventiviteit, met een matige foto en grijs, grijs en grijs als belangrijkste kleuren. Het verbaast me dat ik nooit eerder van Bryant gehoord heb, want hij is een bluesrocker die in mijn straatje past. Een straatje ergens tussen Gary Moore en Walter Trout, dus in een goede buurt, zal ik maar zeggen. Trout speelde ook al eens mee op een van Bryant’s platen. Vooral als Bryant de gitaar flink laat janken is het genieten geblazen. De langzamere songs zijn vooral door zijn zang niet helemaal mijn ding. Het klinkt daar als een John Hiatt die niet helemaal zeker is van zijn eigen vocale kwaliteiten, als u begrijpt wat ik bedoel. Bryant is trouwens een bewonderaar van Hiatt, getuige de cover van “Master Of Disaster”. Al niet een van de sterkste songs van Hiatt, en deze cover voegt daar niet zoveel aan toe. “Master Of Disaster” is trouwens wel representatief voor het album, in die zin dat de nummers allemaal degelijke bluesrockers zijn maar tegelijkertijd ook een tikkie voorspelbaar. Ik vermoed dat dat de reden is dat ik niet eerder van Bryant gehoord had: het klinkt allemaal heel behoorlijk en de man kan beslist gitaarspelen, maar tegelijkertijd komt hij – in elk geval op dit album – creativiteit tekort voor de sprong naar de A-divisie. Of zou hij zo’n bluesrocker zijn die pas op het podium zijn ware aard laat zien? Afgaande op dit album sluit ik dat zeker niet uit.
mij=Continental / Munich