Het jaar is 1969 en ergens in een studio in de buurt van Los Angeles is ene Robert J. Ott liedjes aan het opnemen. Hij weet zich gesteund door vier meer dan bekwame sessiemuzikanten met c.v.’s die bol staan van hele grote namen (Elvis, The Doors). De sessies leveren een album op dat door een kleine platenmaatschappij wordt uitgebracht. Een gebrek aan promotiebudget zorgt ervoor dat de plaat slecht verkrijgbaar is. Darius, zoals Robert J. Ott zichzelf noemt, verdwijnt uit het zicht en hoewel hij nog een paar pogingen waagt, lijkt zijn carrière over nog voor het goed en wel begonnen is. Tot Robert J. Ott een Duitser ontmoet die de inmiddels legendarisch geworden plaat uit wil brengen op zijn label World in Sound. Op dit moment draait in mijn cd-speler deze rerelease van de tien oorspronkelijke nummers, aangevuld met drie bonustracks. Wat we horen zijn psychedelische tracks, zwaar leunend op de folkrock van dat moment, maar gezongen door iemand die erg van soul lijkt te houden. Darius’ stemgeluid is soms erg glad, maar wel steeds vol power. Hier en daar lijkt zijn muziek een voorafschaduwing van de glamrock die een paar jaar later de kop op zou steken. De mysterieuze status die Darius had verliest wel wat van z’n glans. Hoewel een prima plaat, is het niet het meesterwerk dat sommigen meenden te horen.
mij=World in Sound / Clearspot