Het moet toch heerlijk zijn om te kunnen zeggen dat je het meest succesvolle album van Ierland op je naam hebt staan en dat je daarmee U2 zelfs achter je laat. Het overkwam David Gray met zijn album White Ladder. Het nadeel voor Gray is echter dat dat succes uit 1998 stamt en dat hij het daarna nooit heeft kunnen evenaren. Met zijn nieuwe album Draw the line komt hij echter weer dicht in de buurt van het vrije gevoel van dat succesalbum. Dat gevoel hoor je al meteen terug in opener “Fugitive”. Een mid-tempo nummer wat meteen het verschil met voorganger Life in slow motion aangeeft. De liedjes hebben meer pit en Gray gebruikt zijn specifieke stemgeluid voller en krachtiger dan voorheen. “Jackdaw” en “Stella the artist” zijn hier mooie voorbeelden van. Een ander verschil is dat Gray in zijn tekst meer naar buiten treedt over zichzelf. ‘I‘ve been doubting yours baby/I’ve been doubting mine/I’ve been out of circulation/Where the sun don’t shine/I’ve been doubting fame and wealth/Charity, even Love itself’ zingt hij in het titelnummer, waarmee hij toch wel de vinger op de zere plek ligt betreffende de voorgaande albums. Dit album klinkt veel opgewekter, bijna vrolijker. De laatste verandering ligt ook al op het vocale gebied. Gray kiest voor dit album voor twee opvallende gastoptredens. Allereerst zingt singer-songwriter Jolie Holland een prachtige tweede stem in “Kathleen”. Maar het hoogtepunt in samenwerkingen komt samen in “Full steam ahead”, waarop Annie Lennox, het duet met Gray tot grote hoogte stuwt. Het is wonderbaarlijk hoe de nasale stem van Gray past bij het donkere maar warme stemgeluid van Lennox in een samenzang. Met Draw the line heeft Gray een luchtig en verfrissend, maar warm album gemaakt wat in het verlengde ligt van zijn grootste succes. En met meerdere draaibeurten groeit dit album alleen maar meer tot de perfecte nazomerplaat.
mij=Polydor / Universal