Ik houd meer van ep-tjes dan van singles. Singles voelen me te vaak aan als los zand. Helemaal als er extended versions, instrumentale versies op staan, gaan ze me al snel vervelen. Ik heb het idee dat die singles ook minder interessant zijn dan vroeger. Juist om de B-kantjes kocht ik vroeger nog wel eens een stukje vinyl. De laatste cd-single die ik kocht kan ik me niet meer herinneren. Maar ep’s koop ik dus nog wel regelmatig. Ons favoriete Spaanse label Acuarela-records geeft ze met regelmaat uit. Hieronder maak ik een wandeling langs drie recente releases uit hun stal.
De eerste is David Thomas Broughton vs. 7 Hertz. Broughton speelt normaal gesproken altijd alleen met zijn gitaar. Zijn kenmerkende stem ligt niet heel erg gemakkelijk in het gehoor. Voor deze vijf tracks (die overigens wel dik een uur duurt) heeft hij zich samen met 7 Hertz, een klassiek geschoold kwartet dames met een voorliefde voor avant-garde uit Leeds, een middaglang teruggetrokken in de St. Marks Church in Leeds om te jammen. Ze hadden een paar ideeën besproken van te voren, maar waren verder carte blanche. Het resultaat van de middag is, alhoewel af en toe wat richtingloos, wel boeiend. Soms voelt het een beetje als Talk Talk’s Laughing Stock, maar heeft lang niet de impact als die klassieker. Dat had misschien bereikt kunnen worden als er langer aan deze combinatie geschaafd was. Toch is het tweeëntwintig minuten durende “River Outlet” een wonderschone. Dat de cd echt het resultaat is van slechts een middag werkt blijkt wel uit “Fisted Hand” het vierde nummer van deze ep. De versterker van David gaf de geest en het gekraak doet je denken dat je eigen luidsprekers naar zijn grootje zijn.
Amoral Certitudes, de ep van LD & The New Criticism is wel ‘echt’ van ep-lengte qua tijd. Deze zes tellende cd duurt slechts iets meer dan zestien minuten en het kortste nummer zelfs maar negenendertig seconden. Nee, LD & The New Criticism maakt geen punk. Het ultrakorte openingsnummer doet veel eerder aan Belle & Sebastian denken. Beetje vlakke mannenzang in combinatie met een heldere vrouwenstem. Die vlakke mannenstem gaat me uiteindelijk wel een beetje tegenstaan. Gelukkig komt in “What You Will” Miss Dana Kletter buurten om het feestje weer wat aangenamer te maken. In de tijd ervoor en erna is het nou niet bepaald hemelschokkend wat je voorgeschoteld krijgt van LD Beghtol en zijn band. Het grootste lichtpunt van Amoral Certitudes is echter niet een nummer van Beghtol’s hand, maar de cover die ze doen van Lisa Germano‘s “If I Think It’s Love”. Dat geeft toch wel een beetje te denken.
De laatste van de drie ep’s is die van His Name Is Alive. Ik heb me al tijden geleden voorgenomen om nu echt eens mijn tanden te gaan zetten in hun oeuvre. Tijd en vooral het gebrek daaraan heeft er voor gezorgd dat ik deze belofte nog aan mezelf nog steeds niet in heb kunnen lossen. Dat terwijl de ep Firefly Dragonfly me toch echt weer bevestigd in het beeld dat deze band die al meedraait sinds 1990 écht wel wat voor mij is. Ze doen natuurlijk niet voor niets een cover van Sufjan Steven‘s “The Dress Looks Nice On You” van zijn cd Seven Swans. Dat móet wel een hint mijn kant op zijn. Curieus is echter dat het nummer hier anders heet, namelijk “I Can See A Lot Of Light In You”. Fraai ingetogen is het wel. Een andere hint mijn kant op is het meedoen van Jessica Bailiff in een heropname van het al uit 1991 stammende “There’s Something Between Us And He’s Changing My Words” waarin de harmonium als een solide brandend kampvuur de boel bij elkaar houdt.
mij=Acuarela / Bang! & Acuarela / Bang! & Acuarela / Bang!