Day Six – The Grand Design

Met dit stukje begin ik aan m’n zevende jaar op File Under. Dat gaat eigenlijk ongemerkt, want ik vind het nog steeds leuk om hier stukjes te schrijven. Zeker, de gratis cd’s zijn leuk, maar de praktijk is dat ik meer cd’s koop dan ooit tevoren, dus van een besparing is geen sprake. Wat vooral leuk is, is dat je bands en artiesten ontdekt die je anders nooit zou ontdekken. Door tips van File Under-collega’s of -lezers, maar vooral uit de periodieke stapeltjes cd’s die Storm mij toebedeelt. Natuurlijk, soms zitten er dingen tussen die je liever niet had ontdekt, maar dat hoort erbij. Dat wordt echter goedgemaakt door de daverende verrassingen die ertussen zitten. Onlangs had ik dat met Haken, dat ik betitelde als de toekomst van de prog. Wat ik niet wist was dat er een nog veel grotere verrassing aan zat te komen. Via Lion Music nota bene, het Finse label dat doorgaans vooral leverancier is van shredders en andere grootgrutters in gitaristisch geweld. En minstens zo leuk is het dat het ook nog eens een Nederlandse band betreft: Day Six. The Grand Design is een conceptalbum over een UFO op Antarctica en wereldomspannende complotten om dat stil te houden, maar het is vooral een uitgebalanceerd muzikaal meesterwerk. Een meesterwerk? Kom kom, Prikkie. Nee, echt waar. Neem het niet van mij aan, luister gewoon zelf en je zult tot dezelfde conclusie komen. De bio maakt dan wel ronkend gewag van ´a fusion of Pink Floyd, Rush, Porcupine Tree, Dream Theater and Opeth where colossal guitar riffs collide and intertwine with synthesized textures and enthralling vocals for a truly mesmerizing effect´, na beluistering was mijn scepsis naar aanleiding daarvan als sneeuw voor de zon verdwenen. Day Six blijkt in staat tot kijk-mamma-zonder-handen-stunt- en vliegwerk, maar slaagt er ook in de complexiteit te doseren en te beteugelen in negen songs die goed opgebouwd zijn in ritme en dynamiek. En dat is iets wat de hierboven genoemde namen niet eens altijd voor elkaar krijgen. Een mooie bluesy solo (“Lost Identity”) is bijvoorbeeld precies dat en wordt dan ook begeleid door ingetogen instrumentatie op de achtergrond in plaats van dat bandleden er nog even wat extra nootjes tussen persen. Is er dan niets op deze plaat aan te merken? Ehm, nee. Echt, Day Six is wereldtop – ook buiten Nederland. De enige reden dat ik hier niet nóg een stapel superlatieven achteraan gooi, is dat ik anders door Ome Storm wordt ontslagen vanwege overmatig lange stukjes.

mij=Lion Music / Bertus