Hup, daar gaat ie weer, de bezige hillbilly en thuiswerker R. Cole Furlow uit Mississippi. Beschreef ik vorige maand nog een soort best-of van Dead Gaze, nu is er alweer een gloedjenieuw album genaamd Brain Holiday. Nu nog pakkender en poppiër dan zijn voorgaande bloemlezing. Furlow heeft nog steeds een gruizig gitaargeluid maar heeft zich de beperking opgelegd om niet meer uit de bocht te vliegen. Wat je dan overhoudt zijn pakkende popsingalongs met kop en staart. Een beetje zoals Weezer. En met dromerige Tommy Guerrero-achtige singer-songwriter-niemendalletjes met aanstekelijke melodietjes. Is dat alles? Ja, eigenlijk wel. En meer heb je ook niet nodig. Gelukkig heeft Dead Gaze niet de behoefte om in uitgesponnenheid Dinosaur Jr. naar de kroon te steken. Hij houdt het op simpele liedjes met een hoog Jesus & The Mary Chain-karakter. Van daar uit wil hij wel wat aanzetten doen om te komen tot Flaming Lips- of Dandy Warhols-songs en heeft hij een bijzondere interesse in de productionele kant van The Electric Light Orchestra. Als je muzikant bent, dan heb je dat nou eenmaal. De kracht van Brain Holiday is dat Furlow het luchtig en behapbaar houdt. Pure pop in zijn optiek.
mij=FatCat/Palmis
4 reacties