Als de hoes – een logo achterop een leren jack – niet al duidelijk genoeg is, dan zijn in elk geval de eerste tien seconden al genoeg om te weten wat voor vlees je in de kuip hebt met Dead Lucky: eerst begint er een grommende baslijn, waarna met de nodige feedback een gitaar zijn intrede doet. Het woord gruizig is uitgevonden voor bands als Dead Lucky. Zanger Kyle Lucky (zo heet ‘ie vast niet echt) is ook niet van de ingetogen soort. Zijn zang zit ergens tussen grommen en brullen in. Als dan een van de titels “Live Fast, Die Last” is, kan het geen verrassing zijn dat deze vijf Zuid-Afrikaanse heren zich verwant voelen met Motörhead. En andersom zullen Motörheadfans zich prima vermaken met dit album. De basis is steeds weer bluesgeoriënteerde hardrock met punkattitude die met tempo, volume, feedback, fuzz en niet te vergeten dikke riffs steeds weer een rauwheid krijgt die er perfect bij past. Een refrein als ‘My favorite kinda’ women/ are those that wanna fuck me’ maakt duidelijk dat diepe gedachten niet zo op het menu staan. Het is vooral stoer, of moet dat lijken – de opgestoken middelvinger op de bandfoto op de site is bijna aandoenlijk kijk-ons-eens-rebels-zijn. Maar ach, wie maalt daar om? Het is strak uitgevoerde rock voor bespelers van de airguitar, die drie kwartier lang uiterst vermakelijk blijft. Vaak is bij deze bands als deze de ballad de lakmoesproef. Maar Dead Lucky dóet eenvoudigweg niet aan ballads. “End Of The Day” kent rustige passages, maar is in het refrein ehm… niet echt rustig. De solo in “End Of The Day” is kenmerkend voor Dead Lucky: bluesy en melodieus bovenop de rauwe riffs. Sons Of Lazarus is een prima debuut. Dead Lucky heeft nog niet buiten Zuid-Afrika opgetreden, maar kijk er niet van op als ze binnenkort in het voorprogramma van een middelgrote band heel Europa doorkruisen.
mij=Dr. Music/Membran