'Het is een bijzonder duo, en dat is het…' Ik moest bij de nieuwe Dead Neanderthals toch even aan Dik Trom denken. Het sax/drum-duo gaat eigenwijs zijn eigen gang en gaat op Polaris ineens de kant op van akoestische freejazz uit de jaren zestig. Met hier en daar een stevige bite, dat wel. Natuurlijk hadden de heren die verwoestende korte grindcore-achtige nummers van de eerste EP's kunnen herhalen, of nog meer lange en meedogenloze nummers kunnen maken zoals op Jazzhammer / Stormannsgalskap, maar nee. De heren geven zichzelf op Polaris bloot met alleen de instrumenten en de microfoons, zonder heftig piepende en scheurende feedback. En dat is een gewaagde en gedurfde koerswijziging die goed uitpakt, zeker voor liefhebbers van dit soort lichtelijk neurotische jazz. De baritonsax is ingeruild voor de tenorsax, waarmee Otto Kokke nog steeds het geluid voortbrengt als van een woeste en onbedwingbare gitaarsolo, maar ditmaal helder en zonder opsmuk. De drums van René Aquarius wisselen mooi van subtiel getik tot opzwepend gemep, waardoor ik er soms van moet headbangen. Dat is alleen maar een goed teken, ook al zijn de patronen soms ook zo onnavolgbaar dat mijn hoofd dan behoorlijk uit de maat beweegt. Wat geeft het. Met een titel als “The Pit” zal het misschien ook wel de bedoeling zijn om het publiek net zo hard te laten springen voor het podium als in 2011 op festival de-Affaire. Dead Neanderthals is dan misschien een vreemde eend in de bijt in de Nederlandse muziekscène, maar met het technisch knappe Polaris overdonderen ze gewoon opnieuw. En wie weet welke kant het de volgende keer opgaat. Als ik Dik Trom was zou ik een keer Mike Patton op zang vragen, maar ik laat me graag verrassen…
mij=Utech
4 reacties