Ze hebben een goed gevoel voor timing, de leden van Deadstring Brothers. Vlak nadat The Rolling Stones bekend maakten dat ze hun laatste veertien platen opnieuw gaan uitbrengen, komt Sao Paulo op de markt. De truc van de Stones bestaat er uit dat ze de beste LP van die veertien, Exile On Main St., geen verschijningsdatum hebben mee gegeven. Eerst die andere dertien uitbrengen en daarna het hoogtepunt uit hun carrière. Erg is dat niet, want het wachten wordt verzacht door Sao Paulo. Geen enkele band weet op dit moment het Cosmic American Music-geluid van Gram Parsons en dat van Exile… zo dicht te benaderen als het combo rond Kurt Marschke. Hun vorige cd, Silver Mountain, leek een zoektocht naar andere vergezichten in te leiden, maar blijkbaar was dat een doodlopende weg. De meer recht-toe-recht-aan rockende gitaren worden nu deels verwisseld voor een akoestisch instrumentarium, pedal steel en vooral piano en Hammondorgel. Inderdaad, minder Beggar’s Banquet en meer Exile On Main St.. Om verwarring te voorkomen: de Deadstring Brothers zijn zeer zeker geen copycats, daarvoor steken hun liedjes te vakkundig in elkaar en zijn ze te oprecht. Kurt Marschke klinkt dan soms wel als Mick Jagger, de platen van zijn band zijn een stuk geïnspireerder dan wat de Stones doen. Of – for that matter sinds 1972 gedaan hebben.
mij=Bloodshot Records / Bertus