De vierdaagse wandeltocht begint pas op dinsdag in Nijmegen, maar festival de-Affaire gaat maandag al vrolijk zijn derde dag in. Hieronder een overzicht van een aantal bands die de rest van de week op het festival in het Valkhofpark staan.
Maandag
Op maandag heb ik niet echt een act aangekruist die ik per se moet zien, dus ik laat me graag verrassen. De kans om iets uit Afrika tegen te komen is groot, want dat continent is een rode draad in het schema vanavond. Zo is Omara Moctar van Bombino een gitaarheld uit de woestijn, die met zijn Jimi Hendrix-achtige gitaarspel de Toearegblues speelt op een bedje van hitsige Afrikaanse ritmes. Ja, daar krijg je het wel warm van. Awesome Tapes From Africa is precies wat het zegt. Brian Shimkovitz is antropoloog en verzamelt al jaren obscure cassettebandjes uit Afrika en publiceert deze op zijn blog.
mij=Door: tBeest.
Inmiddels treedt hij ook op als tape-DJ en gooit hij bij optredens zowel traditionele als moderne stijlen door elkaar. De Nederlandse-Zimbabwaanse zangeres Rina Mushonga brengt zowel Europese als Afrikaanse invloeden bij elkaar in haar singer-songwriter folk / wereldmuziek. Met haar krachtige stem doet ze denken aan bijvoorbeeld Tracy Chapman. Of wacht. Laten we haar gewoon de nieuwe Brittany Howard (Alabama Shakes) noemen. Getatchew Mekuria & The Ex is een interessante samenwerking tussen de bevlogen saxofonist uit Ethiopië (al meer dan 60 jaar actief op het podium) en The Ex, aangevuld met blazers. The Ex ontstond meer dan 30 jaar geleden uit de Amsterdamse kraakscene, maar maakt allang geen pure punk meer en haalt de inspiratie uit diverse genres en samenwerkingsverbanden.
Dan zou je toch bijna vergeten dat de-Affaire elk jaar uitgebreid de kans biedt aan veelbelovende bands uit eigen land. In samenwerking met popcentrum Jacobiberg staat op het Lift-podium Poor Richard. Ze bestaan pas een jaar, maar spelen punk, grunge, hardcore, rock-'n-roll en stoner. Alsof ze de trein moeten halen, trouwens. Punctueel en snel. The Gospel – later op de avond op hetzelfde podium – is al wat langer bezig en heeft me al vaker aangenaam verrast. De funky blues en gospel-rock wordt gloedvol geserveerd met een hammondorgel in de prominente rol. Misschien niet heel vernieuwend, wel heel lekker. Ben je een reggae-fan, dan kun je vanavond beter naar de overkant van de Waal gaan waar het ook de hele week goed toeven is. Op het strandpodium speelt daar het uit Arnhem afkomstige Leeways, die reggae vermengt met hiphop en funk. Jah6 moest vorig jaar het optreden afgelasten, maar komt dit jaar de schade inhalen met een opvallend leuke mix van reggae en smartlap.
Dinsdag
Op dinsdag sta ik toch echt voor de keuze om het Valkhofpark in te lopen of om het pontje naar de overkant te nemen. Op Habana aan het Waalstrand staat Andre Manuel met zijn Dancing Dollekamp. Een held die man. Hij zat ooit in Fratsen – misschien wel de beste Nederlandstalige band die ooit heeft bestaan – maar ook als venijnige cabaretier kon ik hem altijd waarderen. Na Fratsen volgden Krang, De Ketterse Fanfare en nu dus Dancing Dollekamp, met o.a. Adri Karsenberg (o.a. Fratsen) en DJ DNA (o.a. Urban Dance Squad). Als dat geen dolle boel wordt? Later op de avond speelt op hetzelfde podium de Mexicaanse band Los de Abajo, die een feestelijke mix van rock, salsa, reggae en cumbia zullen brengen met een punk-achtige attitude.
Aan de andere kant van de rivier lijkt me The Jezabels uit Australië een interessant alternatief, groot in eigen land. De indiepop/rock van deze band waait prettig uit tot een dromerige sfeer, mooi ingevuld door de krachtige engelenstem van Hayley Mary. Ondertussen staat op het podium aan de Voerweg The Black Sound Orchestra, onder leiding van de pas 17-jarige saxofoniste Kika Sprangers. Liefhebbers van een swingend stukje soul en funk moeten die jonge talenten zeker gaan bekijken. Op het Boog-podium staat daarna Fenster, een ongrijpbaar lo-fi bandje dat het experiment ook niet schuwt. Soms vol en dromerig, dan weer onderkoeld en minimaal, en een andere keer weer springerig en folky. Bij vlagen doet het denken aan The XX en The Velvet Underground bijvoorbeeld, maar of het me echt kan blijven boeien weet ik nog niet.
Ook lichtjes onderkoeld is No Ceremony/// uit Manchester met hun mysterieuze maar licht dansbare fuzzy wave tot synthpop, waar dromerige melodie ook makkelijk samenkomt met industriële noise. Mocht dat te vaag zijn voor je, dan kun je even verderop bij de ingang de meer behapbare Britse rock van Capeman bekijken, vlakbij de 3FM studio. Daar zullen ze ook wel aangemoedigd worden door de DJ's want de Amsterdamse groep was al eens gebombardeerd tot 'serious talent'. Kun je daarna gelijk door naar zo'n ander makkelijk te verteren rockbandje, want de jonge Noorse groep Honningbarna (honingkinderen) maakt eigenlijk standaard punkrock. Maar goed, dat doen ze wel lekker enthousiast en bovendien klinkt de Noorse zang heel grappig. Afsluiter vandaag op het hoofdpodium is Zola Jesus, oftewel de jonge Amerikaans-Russische Nika Roza Danilova, die met haar donkere elektronische gotische new wave-pop nogal intrigerend klinkt en wel wordt vergeleken met Fever Ray, Florence and the Machine of Bat For Lashes (maar niet te verwarren is met het Engelse Zulu Winter). Danilova zat ook in Former Ghosts. Je moet wel van haar zang houden en erg vrolijk is het ook niet, maar schoonheid ligt soms wat dieper verborgen in het donkere bos.
Woensdag
Op de Voerweg hangt er op woensdagavond liefde in de lucht, oftewel het is vanavond goed dansen op de 'I Feel Luv' avond. Naast het 'resident' DJ-duo Scrambled – altijd goed voor een rock/electrofeestje – treden er verschillende acts op. Gnucci Banana, bijvoorbeeld, gaat niet over een Gucci-tas in de vorm van een banaan, maar over de Zweedse rapster Ana Rab. Het Nederlandse GardenFest heeft wel wat weg van LCD Soundsystem met straffere beats, en het dj-duo Die Lui (bekend van hun shows met Krach) brengt energieke elektrohouse en techno. In het Valkhofpark opent singer-songwriter Roel Smeets (ex-The Vlegels) de avond en presenteert hij zijn nieuw album. Het debuut-album van de Arnhemse band Knuckles of Frisco moet ook nog verschijnen. De band bestaat nog maar net, maar won al diverse prijzen. Misschien wel vanwege hun diversiteit: van akoestisch tot stevige rock.
Met Great Mountain Fire uit België kunnen de voetjes weer van de vloer met hun vrolijke no-nonsense disco-elektro-rock die gevaarlijk leuk in elkaar steekt. Denk aan Two Door Cinema Club, Foals, of Metronomy. Zangeres Jehnny Beth stond al eerder op het festival met haar band John & Jehn, maar nu onder de naam Savages. Deze band met vier stoere dames is misschien wel de sensatie van het festival met hun opwindende pop-punk en een intens en lekker grimmige live-performance. Ondertussen begint op het Lift-podium de Eindhovense band The Dirty Denims, die is ook geboekt voor Lowlands dit jaar. Hun old-school happy hardrock met een lolly – geïnspireerd op The Donnas – is dan ook stiekem best wel leuk. Zelf zingen ze al 'Wanna Be Famous' op hun tweede EP en wie zou ze dat eigenlijk niet gunnen? Als uitsmijter van de avond sluit het veelbelovende Elektro Guzzi het hoofdpodium af vanavond. Dit Weense trio maakt techno met echte instrumenten. Bijzonder! Het lijkt mij dan ook een stuk boeiender dan een DJ die wat met zijn laptop loopt te spelen of aan wat knopjes loopt te draaien. Nee joh, dit is veel warmer en levendiger, maar nog steeds strak genoeg om je in een trance te brengen. Hou je trouwens van een goede pot jazz met een briljante saxofonist, dan moet je aan het begin van de avond aan de overkant zijn van de Waal (pak het pontje aan de voet van het park) voor Yuri Honing Wired Paradise.
Donderdag
Je kunt de donderdagavond misschien maar beter explosief openen. Goede gedachte. Als de Gelderse band Udarnik inderdaad geïnspireerd is door bands als Unsane, Shellac en Fugazi, dan moet dat wel een fijne portie punk, post-indie en noisecore worden. Het optreden duurt bovendien maar een half uur: doorgaans belooft zoiets dan een goed statement. Van de 'Boog' naar het hoofdpodium 'Arc' is het een steenworp. Bart Constant is het project van Rutger Hoedemaekers, geboren in Nijmegen en woonachtig in Berlijn. Hij bracht met Tell Yourself Whatever You Have To een van de betere platen van begin dit jaar uit volgens veel muziekpuristen. De doorgaans luchtige, vrolijke en verwarmende indiepop zit dan ook verdraaid slim in elkaar. De Zweedse Molly Nilson speelt direct daarna op het andere podium een one-woman-show, met dromerige synthpop die uit de jaren tachtig zou kunnen komen. Licht hypnotiserend door die wat lome beats, volgeplakt met volle melodieën. En wat ik van die zang van haar vind? Tja, daar moet ik nog even op studeren. Daarna wil ik in elk geval het Londense Breton zien op het hoofdpodium, die een hele bak elektronica zullen gebruiken voor hun optreden. Bretons muziek laat zich misschien nog het beste omschrijven als een collage van samples, elektronica en dansbare beats, maar het laat zich lastig in een hokje stoppen, en dat maakt het ook zo goed. De band lijkt propvol ideeën te zitten met invloeden uit dubstep, hiphop, triphop, weelderige indie- of elektropop, en rock. U mag het zeggen.
Orchestra of Spheres uit Nieuw Zeeland gooit ook al van alles door elkaar – althans zo lijkt het – maar je kunt er prima op dansen. De Afrikaanse en Oosterse ritmes worden aangevuld met allerlei elektronica, psychedelische spacerock, jazz, gekke koortjes, en allerhande andere middelen. Kleurrijk in hun muziek maar ook in hun podiumpresentatie. Mocht je dat niks lijken en meer zin hebben in zomerse hits, dan had je ook aan de andere kant van de Waal kunnen staan voor de radiovriendelijke Engelse band Will and The People die met hun grote hit 'Lion In The Morning Sun' natuurlijk een aardige doorbraak mocht beleven. In Nederland dan, niet in eigen land. Ze stonden al op Lowlands, Paaspop en Pinkpop, maar op het mooie Habana-strand zullen ze misschien nog wel beter passen. Terug naar het park staat Jazzsteppa feat. Jesse Lee Burns op het programma als frisse afsluiter van het Arc-podium. De van oorsprong jazzmuzikanten (afkomstig uit Berlijn en Londen) spelen dubstep in een jazzy jasje, live uitgevoerd door een drummer, een knoppendraaier/blazer, en gastzangeres Jesse Lee Burns.
Vrijdag
Op vrijdag heb je natuurlijk weer de keus om het pontje te pakken naar Habana aan de overkant van de Waal. De avond begint daar erg interessant met het veelzijdige Mala Vita dat mestizo brengt, oftewel een mengeling van stijlen zoals rock, balkan, ska, soul en latin. De Nederlandse Mano Negra eigenlijk, zoals hun verslavende grooves je op voorhand uitnodigen om te komen dansen op het strand. In het Valkhofpark zelf start op het hoofdpodium Ewert and the Two Dragons uit Estland die in augustus ook op Lowlands te zien zijn. Gewoon een prima folkpop-bandje, dat makkelijk meekan in de folkbandjestrend van de laatste jaren (Beirut, Mumford & Sons). De sfeervolle songs liggen goed in het gehoor zonder dat het al te flauw wordt, Ewert and the Two Dragons kent de kunst van het schrijven van een goed popliedje. In samenwerking met Extrapool staat daarna weer een heel andere act op het Boog-podium: 8-bit-Gameboy-muziek van Monodeer. Zoals we de afgelopen jaren al gezien hebben op vorige edities (Les Trucs, Meneo, Mini Roc), zijn 8-bit acts op de-Affaire vaak verrassend leuke onbekende keuzes. Op internet is 8-bitmuziek vaak het werk van game-verslaafde nerds met creatieve talenten, maar Monodeer (alias Mark van den Heuvel) brengt het gestructureerd met een goede beat, zodat het dansbaar blijft en niet te veel in een onnavolgbaar experiment blijft hangen.
Op Club Voerweg is de vrijdag de Nieuwe Electronische Waar-avond. Sam A La Bamelot en Steve Mensink waren al eerder prominent aanwezig op de downloadbare MP3-verzamelaars van dit collectief, maar nieuwkomers Knarsetand, Levingtquatre, Near Earth Object en Vincent Leijen maken er ongetwijfeld een sterke techno-avond vol experiment van.
Bombay Show Pig heeft niet te klagen over aandacht na het debuutalbum Vulture/Provider. Dit Nederlandse indierockduo (voormalig trio overigens) is bezig met een mooie tour langs vele zalen en festivals. Met alleen drums en gitaar zou je ze dan in het hokje stoppen van Death From Above 1979, The White Stripes en Blood Red Shoes, maar Bombay Show Pig is meer geïnspireerd door bands als Yeah Yeah Yeahs of The Kills. Lichtelijk rauwe, maar aanstekelijke pop/rock als je het mij vraagt. Terug op het Boog-podium vinden we The Hickey Underworld, dat drie weken terug nog op Rock Werchter op het grote hoofdpodium stond (als de eerste band van die dag). Toen leek het me in eerste instantie niet heel bijzonder, maar misschien heb ik het te weinig aandacht geschonken. The Hickey Underworld won Humo's Rock Rally in 2006 in België, een aansprekende bandwedstrijd waar doorgaans veel goed bands vandaan komen. Met referenties als Millionaire, My Bloody Valentine en Tool (volgens de beschrijving van de-Affaire) zou ik het een tweede kans moeten geven. Zeker ook gezien andere positieve reviews. Vooruit dan maar, maar op de plaat hoor ik er nog niet veel Tool in hoor.
Als laatste band in de 'Arc' kunnen we dan nog het muzikale gevecht bewonderen tussen twee Hammond-orgels tijdens het optreden van Orgelvreten. Robin Piso (DeWolff) en Thijs Schrijnemakers (Wende Snijders) zullen er wel een groovende impro-sessie van maken, maar is zoiets niet teveel van het goede? Immers, een gitaarsolo is ook leuk, maar niet als het een uur duurt. Goed, dan kun je als reserve altijd nog naar het Lift-podium, waar The Liquid Machine staat. Recent wonnen ze de Roos van Nijmegen, een bandwedstrijd in Nijmegen met hun degelijke rock (denk Pearl Jam meets Queen Of The Stone Age) en een zanger die ergens wel wat aan een jonge Chris Cornell doet denken.
4 reacties